Sneeuw sneeuw sneeuw...

Jullie hebben het wellicht ook al vernomen via het journaal in Belgie : Het is hier de afgelopen week gewoon lekker blijven verder sneeuwen. Dit hebben ze hier nog nooit gezien! Marian is de laatste twee weken dan ook slechts twee keer op Intel geraakt. De andere dagen heeft ze van thuis uit gewerkt. Ook de kindjes zijn deze week noodgedwongen thuis gebleven. Op zondag zijn we eens tot aan het nabijgelegen winkelcentrum gewandeld. Niet dat er veel winkels open waren (o.w.v. de weersomstandigheden welteverstaan), maar de wintertaferelen waren wel komisch. Bijgevoegde foto van papa en Marie werd op de openbare weg getrokken. Nadien zijn de weersomstandigheden nog wat lastiger geworden.


We proberen ons dan maar zo goed als het kan bezig te houden in ons stulpje. De kerstboom versieren, een huisje bouwen in "gingerbread", met de play-dough spelen, ... We hebben afgelopen dinsdag ook maar sneeuwkettingen gekocht. Het was echt onverantwoord geworden om zonder te rijden, en het hamsteren ging ons niet zo goed af. Thomas moest er wel een mensenfile van ongeveer 40 meter tot aan de kassa voor doorstaan, want plots wil iedereen hier kettingen kopen.

We hebben een tijdje geleden ook een weekendje in Vancouver, Canada gepland met Kerstmis, aangezien we dan vier dagen vrijaf hebben. Omdat het plots niet meer zo zeker was of we daar wel met de auto zouden geraken op een verantwoorde manier, hebben we zondag dan maar vliegtuigticketten geboekt. Dat leek ons het verstandigste, maar... zal ons vliegtuig morgen wel kunnen opstijgen?



Jullie merken het, het avontuur is hier nog niet ten einde. We laten het niet aan ons hart komen. Vanavond hebben we lekker Kerstavond gevierd met kreeftensoep en fondue. Of we morgenavond in Canada zitten, dat zien we dan wel weer... We wensen jullie alvast een zalig Kerstfeest!!!

Sinterklaas en Koning Winter

Sinterklaas was dit jaar in een gulle bui. Wellicht had die goede heilige man toch wel wat sympathie (of compassie) met onze kindjes die zich de laatste maanden zo hard hadden moeten aanpassen. Hij en zwarte piet hadden zich zelfs de moeite getroost om het speelgoed uit Mechelen over te brengen. Marie was ook danig in haar nopjes met haar nieuwe poppenhuis. Emma haar moment kwam een dagje later, toen we haar 7de vermaanddag vierden.












Ondertussen zijn bijna alle dozen uitgepakt, en hebben de meeste spullen een plaatsje gekregen in ons appartementje. Het is daardoor wel wat overvol geworden, maar voelt toch ook wat meer als "thuis" aan.

Koning Winter heeft hier een eerste ferme prik uitgedeeld. Eind vorige week hoorden we al de eerste waarschuwingen dat we onze verplaatsingen tot een minimum dienden te beperken, dat er zo veel mogelijk van thuis uit diende gewerkt te worden, dat de creche misschien zou worden gesloten, dat we moesten zorgen dat we eten in huis hadden,... Aanvankelijk dachten we nog dat die Amerikanen wat overdreven. Zo hebben we het aangedurfd om zaterdagavond nog naar het noordoosten van Portland te rijden voor een "Eggnog party". Juf Kelsey (van het kinderdagverblijf) was voor de gelegenheid onze babysit.

Zondagmorgen lag er dan een prachtig romantisch sneeuwtapijtje. Marie en mama hebben ervan geprofiteerd om een korte wandeling te maken. Overdag hebben we kerstversieringen in zoutdeeg gemaakt, en 's avonds wilden we een bezoekje brengen aan de plaatselijke chinees, normaal op wandelafstand. Het charmante winterweer was ondertussen echter ontaard in een kleine sneeuwstorm. Toen we dan helemaal verkleumd bij de chinees aankwamen, bleek die gesloten te zijn o.w.v het sneeuwweer. En alsof dat allemaal nog niet genoeg tegenslag was, galmde Frank Sinatras "Let it snow, let it snow, let it snow" sarcastisch door de straatluidsprekers. Uiteindelijk hebben we dan toch beschutting gevonden bij de Italiaan. Het was trouwens indrukwekkend om te zien hoe een zaak die normaal overvol zit nu amper clienteel had.

Maandag lag het openbaar leven hier ook zo goed als stil. Marian werkte thuis. De kindjes hebben we toch maar naar de creche gebracht (die dichterbij is) zodat er toch in rust gewerkt kon worden. En ook voor de volgende dagen wordt er nog gevaarlijk winterweer aangekondigd, en weten we niet of we op het werk geraken en of de creche open zal zijn. We hebben voor de zekerheid toch maar wat gehamsterd...

Blij weerzien na 6 weken...

Zes weken heeft het geduurd, maar eindelijk zijn de 23 dozen die we verscheept hadden op 20 oktober gearriveerd! Thomas is ze gisteren gaan oppikken met een nogal groot uitgevallen vrachtwagen(tje). Je moet hier altijd oppassen als je een voertuig huurt, want voor je ‘t weet, smeren ze je ongevraagd een gratis “upgrade” aan omdat het kleinere model niet in voorraad is. Nu goed, er zijn geen accidenten gebeurd, we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een kerstboom in te slagen, en de inboedel waar we zo lang op gewacht hebben, staat in de woonkamer te wachten om uitgepakt te worden. Hopelijk krijgen we het allemaal wat opgeborgen in ons mini-appartement.

Het verlengde weekend (4 dagen is hier echt wel redelijk uitzonderlijk) was ook weer zeer de moeite. Donderdag waren we te gast bij Nico, een Belgische collega van Marian, en zijn Amerikaanse vriendin, Allison, voor een traditionele, en heerlijke Thanksgiving-maaltijd waarbij een gevulde kalkoen natuurlijk niet mag ontbreken. Een deel van de familie en vriendenkring van Allison en Nico was er overigens ook (sommigen zelfs overgevlogen). Op Thanksgiving mag blijkbaar niemand alleen vieren. Het is een familiefeest bij uitstek, hier nog meer dan kerstmis. We hadden weer ‘s geluk! Een andere uitschieter was ons bezoek aan de Multnomah Falls en omliggend natuurgebied op zondag. Zoek Thomas, Emma en Marie op het brugje...

Met de kindjes is alles heel goed. De fotograaf is op de kribbe langsgeweest voor klasfotos.
















Emma heeft een eerste tandje gekregen, en Marie proberen we warm te maken voor het nakende Sinterklaasfeest door een beetje training vooraf. Braaf zijn, schoentje zetten, liedjes zingen, snoepje krijgen, ... Voorlopig is ze nog geen al te grote fan.

Verenigde naties...

Het is weer eens dringend tijd dat we het thuisfront iets van ons laten horen. Er zijn immers twee weken voorbijgevlogen sinds onze laatste update. Het was toen Wapenstilstand, dus in Belgie had iedereen verlof, terwijl wij (nu ja, Marian dan toch) moesten werken. Eind deze week zijn de rollen omgekeerd. Donderdag en vrijdag vieren wij lekker Thanksgiving, een feest dat ze in Belgie nog moeten uitvinden. We zijn zelfs op twee plaatsen uitgenodigd om mee te komen vieren (en hebben één uitnodiging dus niet kunnen accepteren)...

Maar eerst terug naar vorige week. Die eindigde niet zo super, vermits Emma nogal ziek was. Gelukkig is papa nog thuis, en kon hij haar dus twee dagen opvangen. 's Nachts werd ons niet altijd veel rust gegund. Een doktersbezoek afleggen zonder een medische verzekering (die nog administratief verwerkt moest worden) bleek ook geen sinecure. Ondertussen is alles wel terug in orde met Emma en met onze verzekering.

Toch vonden we op zaterdag nog voldoende energie om naar Oregon Zoo te trekken. Een prachtige ervaring, vooral voor Marie die maar niet genoeg kon krijgen van het pasgeboren baby-olifantje Samudra, de zebra's met streepjespyjama's, de pinguins, beren, panters, ... En dan te bedenken dat veel van die dieren hier nog in het wild leven. Wij hebben toch maar een jaarabonnement voor de zoo gekocht voor ons gezinnetje, want dat lijkt ons de veiligere manier om in contact te komen met deze prachtige dieren. Deze mooie dag werd afgerond met een bezoek aan de plaatselijke Italiaan.

's Zondags waren we uitgenodigd bij onze Italiaanse vrienden voor een "Thé Party" (uitspraak op z'n Italiaans Amerikaans). Op die manier werd onze kennissenkring weer een stukje internationaler. Enkele van de aanwezige nationaliteiten : VS, Puerto Rico, Japan, Pakistan, ... De meeste mensen die we hier ontmoeten zijn kinderloos, hoewel ze meestal niet jonger zijn dan wij. Overbodig te zeggen dat Emma en Marie vaak de sterren van de avond zijn, en zich al die aandacht graag laten welgevallen.

Donderdag waren we vier jaar getrouwd voor de wet. Reden genoeg om onze kindjes een avondje te laten verwennen door Veronica, en zelf eens romantisch uit eten te gaan. Het was ons eerste avondje zonder de kindjes sinds onze aankomst hier. Voor mensen die graag eens een stapje in de wereld zetten, toch wel een aanpassing. Maar we laten het niet aan ons hart komen, en genieten ervan dat we nu nog meer samen zijn met ons gezinnetje.

Dit weekend werd dan deels ingevuld door enkele meer praktische aangelegenheden. 's Avonds bezochten we met de officieuze Verenigde Naties (Iran en Griekenland waren nu ook van de partij) Pizza Scholl. Kennelijk de beste pizza die in Portland te vinden is (dixit onze Italiaans-Amerikaanse vrienden). Gisteren mochten we dan weer bij een Pakistaanse collega van Marian lunchen. Jullie merken dat ons sociaal leven hier ook weer stilletjes op gang komt. Als we niet oppassen zijn we hier binnenkort ook moe na een weekend... ;-)

Emma 6 maand!

Op de dag die de geschiedenis zal ingaan als die waarop senator Barack Obama verkozen werd tot 44ste president van de Verenigde Staten, vierden wij Emmas 6de vermaanddag. We vierden zo lang dat we dit historische moment ei zo na misten. Van een spannende verkiezingsnacht was er dus absoluut geen sprake. We hebben toch maar een glaasje Cava gedronken op "onze" nieuwe president.

Dit weekend zijn we zaterdag opnieuw naar Portland getrokken. We bezochten er de grootste speelgoedwinkel van de stad om een kleine prospectie te houden voor het nakende Sinterklaasfeest. We konden niet nalaten Marie nu alvast een buggy'tje cadeau te doen. 's Avonds gingen we uit eten met een superleuk Italiaans koppel, enkele van de weinige vrienden die we hier momenteel al hebben.

's Zondags hebben we de kust dan een beetje verkend. Die ligt op ongeveer een uurtje rijden, en is totaal verschillend van onze Belgische kust. Woeste rotspartijen, kliffen, grote niveauverschillen, prachtige baaien en stranden, en allemaal nog tamelijk onbezoedeld. Het weer was van een bijna stormachtige en mistige aard, wat het maken van foto's bijna onmogelijk maakte, maar de mystieke sfeer en ruigheid van de natuur maakte toch wel indruk op ons. Een vette pannekoek en een fruitpapje zetten ons weer met de natte voetjes op de grond.

Het valt trouwens op hoe snel je hier middenin de natuur zit. Op vijf minuten rijden zit je al temidden van prachtige landschappen. En je hoeft de mooie plekjes niet op te zoeken, want het is bijna overal mooi. De steden en suburbs kunnen ons voorlopig nog wat minder charmeren. Wat dat betreft is Europa toch wel gezelliger vinden wij.

Een andere meevaller is de kindvriendelijkheid hier. Mensen maken voortdurende vriendelijke complimentjes over onze "zoontjes" (hun haartjes zouden dringend eens wat moeten groeien). Overal is men ruim voorzien van kinderstoeltjes, speelgoed en animatie. De meeste restaurants zijn eerder luidruchtig en niet al te sjiek, waardoor je je nooit moet generen voor slechtgeluimde of lawaaierige kindjes.

Er wordt ook al af en toe eens geinformeerd of Thomas al een job heeft gevonden. Wat dat betreft willen we de verwachtingen wat temperen. We gingen er sowieso vanuit dat dit even zou duren. De applicatie voor de werkvergunning is ingediend. Uiterlijk binnen 90 dagen krijgen we een antwoord. In afwachting gaan we zeker al wat bedrijven screenen en op zoek naar jobs. Effectief solliciteren is wat lastiger. Aangezien Thomas op dit ogenblik nog niet mag werken, is het voor veel bedrijven wellicht een beetje vergezocht om een sollicitatie nu al in overweging te nemen. Van krapte op de arbeidsmarkt is hier voorlopig immers geen sprake meer, maar dat hadden jullie misschien al opgevangen. Nu goed, we blijven hoopvol, maar het vroegst haalbare zal wellicht een job omstreeks januari of februari zijn. Er is voorlopig nog wel werk genoeg thuis. Zo is bijvoorbeeld onze verscheepte inboedel reeds geland op Amerikaanse bodem, en moet nu door de douane geraken. Joepie, binnenkort eten we niet meer met platieken bestek!

Eerste dag op Intel en creche

Vandaag was het zover: de eerste werkdag voor Marian op Amerikaanse bodem, en de eerste dag voor de kindjes op de Amerikaanse kribbe.

Vanmorgen moest Marian al om 7h30 op Intel zijn. Daar begon ze in de voormiddag een “NEO class”. Op Intel wordt blijkbaar voor alles een acroniem gebruikt, en “NEO” staat voor New Employee Orientation. Tijdens deze orientatie werd ons duidelijk gemaakt hoe trots we mogen zijn om bij Intel te werken en hoe geweldig Intel wel niet is. Je kan het dus gerust beschouwen als een eerste brainwashing. Enkele slagzinnen uit de gegeven presentaties om dit te illustreren:
* We turn sand into gold.
* Intel inspires the innovations of tomorrow.
* We can spark ingenuity.
* … makes the world a better place!
Achteraf waren we natuurlijk volledig bekeerd en trots dat we hier nu werken. Het is toch geweldig dat Intel 300 miljoen processors per jaar maakt en dat zo 90% van ‘s werelds computers op Intel processoren draaien… Op deze NEO class kon tenslotte een vriendelijk, bijna vaderlijk, praatje van onze CEO Paul Otellini niet ontbreken…

Na de lunch (vandaag nog gratis, vanaf morgen niet meer), kon ik dan naar mijn eigen afdeling. Daar werd me een cubical toegwezen. Ik zit vanaf nu dagelijks in JF3 (het gebouw) - 2 (het verdiep), pole C6 (een soort x-y-coordinaat over alle cubicals). Na een praatje met mijn collega’s en een bezoekje aan het labo, zat mijn dag er al op. Ik kon zonder laptop (die ik pas morgen krijg) niet veel meer doen. Een praatje met mijn vrouwelijke collega Helen in de cubical naast me leerde me nog wel wat interessante “benefits” :
* gratis vers fruit elke dag
* gratis drankjes
* gratis fitness in ons gebouw (ben hem gaan bezoeken, ziet er goed uit, met dagelijks step, yoga, pillates, … lessen)
* kortingen bij allerlei winkels, restauranten,… in de buurt met mijn Intel-badge

De kindjes gingen vandaag voor het eerste naar de kribbe, meer bepaald het “KinderCare Learning Center”. Marie zit hier bij de “twos” en Emma bij de “infants”.
Dit is hoe Maries klas wordt omschreven:
Math and science skills developed with hands-on experiences
Thematic units that encourage curiosity, self-direction and confidence
Daily language experiences that support literacy and language development
En die van Emma:
Age-appropriate toys, games and music to stimulate development
Nurturing, personal care that builds trust and self-esteem
Stimulating activities and group interactions that encourage your child to play and explore, generating interest and curiosity as your child grows
Een hele boterham dus… In de praktijk bleek Marie zich goed geamuseerd te hebben vandaag. Ze zei op het einde al “byebye” tegen de juffrouw. Emma leek wat minder tevreden toen we ze gingen halen. Ze had wel wat moeten wenen vandaag, maar went hopelijk ook snel aan haar nieuwe vriendjes…

En Thomas… die ging vandaag een stofzuiger, strijkplank en strijkijzer kopen, en ontfermde zich over het huishouden. Verder bereidde hij zich mentaal en fysiek voor op de mogelijks lange verkiezingsnacht van dinsdag.

Auto... check!

Hier is onze laatste aanwinst dan : Een rode Ford Taurus, bouwjaar 2002, 90.000 mijl (145.000 km) achter de kiezen, 6-cilinder benzine-motor, voorwielaandrijving, automatische versnellingsbak met vier versnellingen, air bags, air conditioning, CD-speler, … We mochten hem van de okazie-hadelaar al meenemen, hoewel we hem momenteel maar een check van 500$ konden voorleggen als voorschot (we wachten nog op geld dat vanuit Belgie werd overgeschreven). We zagen er naar verluidt “betrouwbare mensen” uit…

De auto moet ons vertrouwen nog wel wat winnen, maar vandaag heeft hij toch al met brio een ritje naar Portland en terug doorstaan. We hebben Portland nog maar heel oppervlakkig verkend, want het was nogal miezerig regenweer. Een uitgebreider verslag met foto’s volgt nog wel als we er zelf een wat beter beeld van hebben.

Sommigen van jullie vragen zich blijkbaar af of we iets merken van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Eigenlijk merken we daar vrij weinig van. Oregon is een heel liberale staat, en het is dus al lange tijd zeker dat Obama deze staat zal winnen. Er wordt dan ook praktisch geen campagne gevoerd. Natuurlijk volgen we hier wel elke avond het gevecht om de andere “toss-up states” via CNN. We plannen ook om de nacht van 4 op 5 november weer te “slapen” in onze zetel voor de TV, zodat we alles op de voet kunnen volgen.

Jullie informeren ook naar het weer. De eerste week dat we hier aankwamen, was het prachtig weer. Droog, en meer dan 20 °C. Dit weekend is het echter beginnen regenen, en volgens sommige locals is dat voor de volgende vijf maanden…

Bijgevoegd nog een luchtfoto van ons huisje. Wij wonen op de eerste verdieping, rechts van de linkse traphal (terras + 2 vensters ernaast) : http://maps.live.com/default.aspx?v=2&FORM=LMLTSN&cp=rkq2fj4rt39n&style=b&lvl=2&tilt=-90&dir=0&alt=-1000&scene=5567255&phx=0&phy=0&phscl=1&encType=1
Als je wat uitzoomt, zie je dat ons gebouw zich bevindt tussen het zwembad (verwarmd, maar nog niet uitgeprobeerd) en het speeltuintje (Maries favoriet, vooral de schuifaf...).

De oversteek

Het is een tijdje geleden dat we nog van ons hebben laten horen, maar we hebben het dan ook afschuwelijk druk gehad de afgelopen drie weken. De eerste uitdaging bestond erin Marians doctoraatsverdediging voor te bereiden, en tegelijk onze volledige inboedel op te delen in drie categorieen, namelijk : verschepen naar Portland, stockeren in Geel, wegsmijten. Tussendoor moesten we natuurlijk langzaam aan afscheid nemen van een heleboel mensen die we een tijdje niet meer zouden zien. Zo nam Thomas op 14 oktober afscheid van zijn STI/P-collega’s in taverne De Neus in Stabroek.

Op 15 oktober was het dan de dag waar Marian vijf jaar naartoe had geleefd en gewerkt. Ze verdedigde haar doctoraat met verve, en kon dit nadien vieren op de receptie en etentje met de naaste familie en haar jury. De dagen nadien kwamen de inpak- en verhuisactiviteiten dan echt in een stroomversnelling. Soms tot in de late uurtjes. Gelukkig konden we in die periode rekenen op onze ouders voor de opvang van Marie en Emma. Maandag 20 oktober hebben we dan onze dozen naar de haven van Antwerpen gebracht, en de rest met een verhuiswagen naar Geel. We hebben ook nog een beetje tijd gevonden voor onze families, al was het niet veel…

Op 22 oktober hebben we Belgie dan tijdelijk achter ons gelaten. Het uitgebreide afscheidscommite zorgde ervoor dat dit een toch wel emotioneel moment werd. De vluchten waren vermoeiend, mede dankzij onze kindjes die deze beproeving al bij al goed hebben doorstaan. De zes koffers, twee stuks handbagage, twee buggy’s en autostoel die we ook nog bijhadden, maakten het er natuurlijk niet makkelijker op, maar uiteindelijk kwamen we na een dag van meer dan 24 uur vermoeid, maar heelhuids aan in het geboekte hotelletje in Hillsboro.
Vanaf 23 oktober zijn we dan gestart met het inrichten van ons appartementje. De lijst van benodigdheden is een beetje lang om hier op te sommen. Laat het ons erbij houden dat IKEA weer ‘s goed heeft verdiend aan ons. Tot en met maandag hebben we wel wat moeten kamperen. De enige twee meubels die we daarvoor al hadden was een kinderbedje, en een zetel die kon omgebouwd worden tot bed. Ondertussen begint ons appartementje er echt wel gezellig uit te zien (zie fotootjes hieronder), en kunnen we ons concentreren op meer administratieve zaken zoals Social Security Number, work permit, bank, verzekeringen,…

De mensen hier zijn behulpzaam, maar kunnen zich maar moeilijk verplaatsen in de leefwereld van een gestrande Europeaan. Het feit dat ons vorige adres een postcode heeft met vier cijfers i.p.v. vijf, zorgde bijvoorbeeld bijna voor een onoverkomelijk probleem in het computersysteem van de bank. Een VISA-kaart kunnen we hier evenmin krijgen, omdat we geen Amerikaanse “credit history” hebben. Om schulden te mogen maken, moet je dus in het verleden al eens schulden hebben gemaakt (en hebben terugbetaald). Als je nooit schulden hoefde te maken, ben je niet kredietwaardig. Rare jongens die Amerikanen… Het kopen van een auto staat eveneens hoog op ons TODO-lijstje.

Zoals jullie merken zijn we een identiteits-, liquiditeits- en mobiliteitscrisis nabij, maar verder is alles dus nog dik in orde!

Thomas' laatste werkdag

Vandaag was het Thomas' laatste werkdag. De verschillende blokkades en bijhorende files maakten het wat moeilijker om nog een laatste keer op BASF te geraken. Ook voor Marian beginnen de dagen op MICAS af te korten. Vandaag haalde ze haar doctoraatsboekjes bij de drukker, en werd de laatste hand gelegd aan haar doctoraatspresentatie. Vanaf morgen hebben we dus tijd om de eerste dozen in te pakken. Volgende week hopen we een deel van onze inboedel op de boot naar Amerika te zetten. Een weekje later, op 22 oktober volgen we zelf.