Het is een tijdje geleden dat we nog van ons hebben laten horen, maar we hebben het dan ook afschuwelijk druk gehad de afgelopen drie weken. De eerste uitdaging bestond erin Marians doctoraatsverdediging voor te bereiden, en tegelijk onze volledige inboedel op te delen in drie categorieen, namelijk : verschepen naar Portland, stockeren in Geel, wegsmijten. Tussendoor moesten we natuurlijk langzaam aan afscheid nemen van een heleboel mensen die we een tijdje niet meer zouden zien. Zo nam Thomas op 14 oktober afscheid van zijn STI/P-collega’s in taverne De Neus in Stabroek.
Op 15 oktober was het dan de dag waar Marian vijf jaar naartoe had geleefd en gewerkt. Ze verdedigde haar doctoraat met verve, en kon dit nadien vieren op de receptie en etentje met de naaste familie en haar jury. De dagen nadien kwamen de inpak- en verhuisactiviteiten dan echt in een stroomversnelling. Soms tot in de late uurtjes. Gelukkig konden we in die periode rekenen op onze ouders voor de opvang van Marie en Emma. Maandag 20 oktober hebben we dan onze dozen naar de haven van Antwerpen gebracht, en de rest met een verhuiswagen naar Geel. We hebben ook nog een beetje tijd gevonden voor onze families, al was het niet veel…
Op 15 oktober was het dan de dag waar Marian vijf jaar naartoe had geleefd en gewerkt. Ze verdedigde haar doctoraat met verve, en kon dit nadien vieren op de receptie en etentje met de naaste familie en haar jury. De dagen nadien kwamen de inpak- en verhuisactiviteiten dan echt in een stroomversnelling. Soms tot in de late uurtjes. Gelukkig konden we in die periode rekenen op onze ouders voor de opvang van Marie en Emma. Maandag 20 oktober hebben we dan onze dozen naar de haven van Antwerpen gebracht, en de rest met een verhuiswagen naar Geel. We hebben ook nog een beetje tijd gevonden voor onze families, al was het niet veel…
Op 22 oktober hebben we Belgie dan tijdelijk achter ons gelaten. Het uitgebreide afscheidscommite zorgde ervoor dat dit een toch wel emotioneel moment werd. De vluchten waren vermoeiend, mede dankzij onze kindjes die deze beproeving al bij al goed hebben doorstaan. De zes koffers, twee stuks handbagage, twee buggy’s en autostoel die we ook nog bijhadden, maakten het er natuurlijk niet makkelijker op, maar uiteindelijk kwamen we na een dag van meer dan 24 uur vermoeid, maar heelhuids aan in het geboekte hotelletje in Hillsboro.Vanaf 23 oktober zijn we dan gestart met het inrichten van ons appartementje. De lijst van benodigdheden is een beetje lang om hier op te sommen. Laat het ons erbij houden dat IKEA weer ‘s goed heeft verdiend aan ons. Tot en met maandag hebben we wel wat moeten kamperen. De enige twee meubels die we daarvoor al hadden was een kinderbedje, en een zetel die kon omgebouwd worden tot bed. Ondertussen begint ons appartementje er echt wel gezellig uit te zien (zie fotootjes hieronder), en kunnen we ons concentreren op meer administratieve zaken zoals Social Security Number, work permit, bank, verzekeringen,…
De mensen hier zijn behulpzaam, maar kunnen zich maar moeilijk verplaatsen in de leefwereld van een gestrande Europeaan. Het feit dat ons vorige adres een postcode heeft met vier cijfers i.p.v. vijf, zorgde bijvoorbeeld bijna voor een onoverkomelijk probleem in het computersysteem van de bank. Een VISA-kaart kunnen we hier evenmin krijgen, omdat we geen Amerikaanse “credit history” hebben. Om schulden te mogen maken, moet je dus in het verleden al eens schulden hebben gemaakt (en hebben terugbetaald). Als je nooit schulden hoefde te maken, ben je niet kredietwaardig. Rare jongens die Amerikanen… Het kopen van een auto staat eveneens hoog op ons TODO-lijstje.
Zoals jullie merken zijn we een identiteits-, liquiditeits- en mobiliteitscrisis nabij, maar verder is alles dus nog dik in orde!
