Ballet met een kleine en grote "b"

In onze vorige blog keken we al reikhalzend uit naar de komst van Sinterklaas en Zwarte Piet. Uit volle borst liedjes zingen richting schoorsteen was dan ook een vaste avondactiviteit ten huize Plomteux eind november en begin december (zie filmpje). De goedheilige man en zijn trouwe (maar knettergekke) dienaar stelden ons dan ook niet teleur, en brachten op de ochtend van 5 december allerlei lekkers en ook wat nieuw speelgoed, waaronder een echt schoolbord waarop je met krijt en wasco's kan schrijven.

.

Nog diezelfde dag hadden we een afspraak met de Sint en twee van zijn Pieten in levende lijve. Alle kinderen in Portland die de Sint kennen (voornamelijk dus met Hollandse roots) waren eveneens uitgenodigd. Marie en Emma waren wel wat onder de indruk van hun eerste echte ontmoeting met Sinterklaas, maar hielden zich kranig. Een mooi cadeautje was hun beloning.

Marie had in december ook haar voorlopig laatste balletles, en die was open voor ouders en andere supporters. Marie had met een aanhang van zes personen veruit de grootste fanclub, en haar prestaties waren naar verhouding. We waren heel trots op onze prima ballerina. Maar... het zou kunnen dat je een ouder moet zijn om dit ten volle te apprecieren. Oordeel dus zelf aan de hand van bijgevoegde filmpjes.

.

Op 7 december was Thomas' laatste "herfst"-examen, en dus was er eindelijk tijd voor het halen van een kerstboom. En wie Thomas een beetje kent, weet dat hij niet met een piepklein boompje thuiskwam. Nog een geluk dat je zoiets op het dak van je auto kan binden, of hij had daar schoon gestaan met zijn boom in de regen. Het versieren van de boom was natuurlijk ook heel leuk.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Ons voorlopig laatste wapenfeit was een reisje van drie daagjes naar Leavenworth, Washington. Een compleet dorp in Bavarische kitsch-stijl, en een perfect decor om wat stoom af te laten en te bekomen van een vermoeiend 2010. Wij hebben er genoten van gastronomische etentjes, trekharmonica in lederhosen, en sleeen in het bos. Terug in Portland, werd het weekend stijlvol afgesloten met een heuse balletvoorstelling (De Notenkraker Suite van Pjotr Tsjaikovski). Onze meisjes wreven zich de ogen uit.

.

.

.

Zalig kerstfeest en gelukkig nieuwjaar!!!

Thanksgiving

Vorig weekend vierde men in de VS "Thanksgiving", een van de belangrijkste feestdagen van het jaar. Iedereen trekt dan naar familie of vrienden om te vieren. Marian en de kindjes genoten van een extra lang 4-daags weekend (Thomas moest weeral studeren). Wij mochten dit jaar, samen met een paar andere vrienden, aanschuiven aan de feestdis van Nico en Allison. Het was weer een supergezellige dag met interessant conversaties, (veel) lekkere wijn, heerlijk eten, en natuurlijk ... een gigantische kalkoen (in onze ogen toch gigantisch, naar het schijnt viel het naar Amerikaanse normen nogal mee). Herinneringen werden ook opgehaald aan onze eerste Thanksgiving hier, twee jaar geleden. Ook toen werden we uitgenodigd door Nico en Allison, die ons (op een ontmoeting in de Intel cafetaria na) eigenlijk nog helemaal niet kenden. Niet te geloven dat we op twee jaar tijd zulke goede vrienden geworden zijn!

Dat weekend bracht spijtig genoeg ook slecht nieuws: onze auto had het begeven. Allison was zo vriendelijk om haar Jeep te lenen in afwachting van de herstelling... Een weekje intensieve zorgen in de garage en een flinke hap uit ons budget later, is onze Ford weer thuis.

Thomas zit nu in de laatste rechte lijn van het trimester: Nog 1 examen te gaan. De laatste loodjes... Daarna trekken we een paar daagjes de bergen in naar Leavenworth", een dorpje in Washington dat heel trots is op zijn Bavarische roots. Het is gekend voor zijn houten huisjes, kerstverlichting, sneeuw,... We gaan er een paar daagjes de kerstsfeer opsnuiven.

De kindjes doen het intussen heel goed! Laura kan al flink rechtzitten en zit dan ook elke avond fier mee aan tafel in haar hoge stoel. Ze proest het uit wanneer de andere meisjes gekke bekken naar haar trekken. Ze is een hele vrolijke baby. Alleen eten doet ze nog altijd niet zo goed (maar wij zijn al lang blij dat ze zo goed slaapt...).

.

.
.

.

Emma gaat tegenwoordig flink op het potje (met af en toe nog accidentjes). Het doet deugd voor mama en papa om weer maar 1 kindje in de pampers te hebben. Marie wordt meer en meer een echt "juffrouwtje", dat heel fier is op haar kledij (met een veto tegen bepaalde T-shirten en truien en een voorliefde voor rokjes en kleedjes en roze). Ze helpt mama en papa wel heel goed met de zorg voor Emma en Laura. Een lieve grote zus!

Tegenwoordig zijn de oudste meisjes ook dol op "koken met mama". Zo bakten we onlangs koekjes en maakten we vandaag yoghurt-ijsjes en pannenkoeken (zie foto's).

.

.

Nu is het spannend afwachten of de Sint speciaal voor Marie, Emma en Laura in zijn stoomboot de oceaan zal oversteken...

Oktober-stress

Jullie zullen je wel afvragen of wij hier nog leven. Of misschien denken jullie dat ons internet al twee maanden kapot is. Het probleem dat wij momenteel ondervinden is echter van een andere aard: Sinds Thomas terug naar school gaat, en de kindjes naar de kribbe, is ons leventje weer in een stroomversnelling terecht gekomen. We hebben het zo afschuwelijk druk met werk en studies dat het soms niet meer grappig is. Maar ja, we overleven het wel. Al schiet de blog er dan soms over... ;-)

Onze kindjes worden langzaamaan groot. Emma gaat tegenwoordig zonder pamper naar de kribbe, en Laura is al 6 maand en een flinke groentenpapeter geworden. Marie hield vandaag een super-Amerikaans feestje voor haar 4de verjaardag bij Pump-it-up. Dat is een locatie met een 10-tal springkastelen waar de kindjes zich een uurtje kunnen op uitleven. Nadien kan er verjaardagscake gegeten worden, en cadeautjes opengemaakt. Het zal jullie wellicht niet verrassen dat "prinsessen" het overheersende thema was tijdens dit festijn.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Ook dit jaar zijn we weer als goede Amerikanen onze pompoen voor Halloween gaan uitkiezen op Sauvie Island. Samen met Nico en Allison maakten we er een leuke uitstap van. Enkele hoogtepunten aldaar waren de cow-train en het corn ma(i)ze.

.

.

.

.

.

Laura's vermaanddag

Een tweetal weekjes geleden vierden we Laura's 4e vermaanddag. Traditiegetrouw gebeurde dit met een gebakje met 4 kaarsjes en een kroon. Dezelfde kroon die Marie en Emma ook droegen op hun 4e vermaanddag. Door de gebeurtenissen vorige week was het er niet van gekomen hierover te bloggen. Onderstaande foto's en vooral het filmpje willen we jullie echter niet onthouden.

Onder het filmpje kunnen jullie tenslotte Marie (links) en Emma (rechts) zien op hun 4e vermaanddag. Op wie lijkt Laura?

Superwoman Emma

In deze blog delen we ons wel en wee met het thuisfront. Als we dan plots, zoals gisteren 24 augustus, de schrik van ons leven beleven, vinden we dat we dat hier moeilijk kunnen doodzwijgen. Het is wel met een gevoel van schaamte dat we dit bericht plaatsen. Neem een stoel en wees gewaarschuwd dat wat hieronder volgt niet bestemd is voor gevoelige lezers. Het verhaal loopt gelukkig wel goed af.

Rond 19u00 waren Marie en Emma klaar met eten. Wij (Marian en Thomas) nog niet helemaal, en dus vroegen de kindjes of ze al van tafel mochten om wat te spelen. Dat mocht, en Marie en Emma trokken al spelend naar hun slaapkamer. Kort daarna hoorden wij een luide krak, een gil en een harde bons (al kan dat laatste inbeelding geweest zijn). We renden naar de kamer van de kindjes, en zagen onmiddellijk dat Emma dwars door het vliegenraam, naar beneden was gevallen. Van de tweede verdieping (of de Amerikaanse third floor) ...

Thomas rende naar beneden, terwijl Marian "911" belde. Emma zat buiten onderaan het appartement op haar achterste, onbedaarlijk te wenen. Thomas nam haar op en bracht haar mee naar boven (iets wat je wellicht beter niet doet in dergelijke omstandigheden). Marian praatte met de mevrouw van de noodoproep. De zaak werd erg serieus genomen en er werd een ziekenwagen en een brandweerwagen met paramedics gestuurd (omdat men niet zeker was wie er het snelst zou zijn).

Ondertussen bleef de mevrouw aan de lijn en vroeg ze zaken zoals : Was Emma bewusteloos? (neen). Kan Emma handen en tenen bewegen? (ja) Zegt ze dat ze pijn heeft? (ja, aan haar hoofdje). Weet ze haar naam? (ja, en ook die van Marie en Laura). We mochten haar niet laten rondlopen, niets te eten of drinken geven, en moesten haar rustig houden.

Een tiental minuutjes later (de mevrouw bleef de hele tijd aan de lijn) kwam de brandweerwagen ter plaatse met loeiende sirene. Emma had veel schrik van de 4 paramedici in zwart kostuum (ze was net wat gekalmeerd). Na enkele vragen van deze heren, concludeerden ze dat Emma er gezien de onstandigheden goed uitzag, maar dat een rit met de ambulance naar het ziekenhuis, en een volledige checkup aldaar meer dan aangewezen waren. Ondertussen was de ambulance ook gearriveerd. Thomas grabbelde wat spulletjes bij elkaar, en reed mee met de ambulance naar een ziekenhuis gespecialiseerd in traumatologie en kinderen. In de ziekenwagen werd Emma een beetje slaperig, waardoor men aan een hersenschudding dacht (wat later waarschijnlijk toch niet het geval blijkt te zijn).

Eens in het ziekenhuis aangekomen, stond in de Emergency-afdeling een chirurgisch team van ongeveer 15 mensen (dokters, verplegers,...) Emma op te wachten. Thomas was wel wat onder de indruk van dit aantal, de vele vragen, en de werkwijze. Een leidinggevende arts behield het overzicht, gaf instructies aan de crew, en stelde vragen waar nodig.

Emma werd heel omzichtig (met nekband, etc.) verplaatst en aan allerhande tests onderworpen. Haar volledige lichaam, inclusief ruggegraat, ledematen, etc. werd zorgvuldig gescand. Dit alles bracht niets verontrustends aan het licht. Het enige wat men kon vinden waren een paar schrammen op haar rug...

Marian, die nog thuis zat, had ondertussen Veronica en Stefano opgetrommeld om op Laura en Marie te passen, en ook zij ging met de auto naar het ziekenhuis. Bij haar aankomst leek Emma al goed bekomen. Ze was aan het spelen, en was heel blij met de zonnebril en de ijslolly die ze gekregen had. Ze was ook al druk bezig met het charmeren van verpleegsters en verplegers.

Rond 22h15 werd Emma dan van de afdeling spoedgevallen naar een kinderafdeling overgebracht voor een nachtje observatie. Thomas bleef bij haar, terwijl Marian terug naar Marie en Laura trok. Vanmorgen werd Emma dan ontslagen uit het hospitaal. Voor zover we dat kunnen nagaan is ze alweer helemaal de oude. Ze kruipt overal op, pest haar oudere zus als ze de kans krijgt, commandeert haar ouders,...

Klaarblijkelijk heeft ze een zeer goede beschermengel. Ze moet op een struik gevallen zijn, die haar val gebroken heeft. We hopen natuurlijk dat we zoiets nooit meer hoeven mee te maken. We voelen ons best wel schuldig dat we dit niet hebben kunnen voorkomen, en gaan in de toekomst dus waarschijnlijk nog meer "meneer en mevrouw pas op" zijn. We hebben ondertussen "window stops" aangeschaft die verhinderen dat onze ramen meer dan 12 cm open kunnen (misschien dan weer niet zo interessant voor de brandveiligheid).

Marie zei achteraf: "Sorry mama! Het was een accidentje... We zullen het nooit meer doen." Daar houden we ze aan ;-)

Hieronder nog een foto die toont van hoe hoog Emma viel (het linkse raam op de bovenste verdieping). Je ziet ook de struik die wellicht Emma's leven redde, en onze nieuwe "window-stops".

.

..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Bezoek van Helena, Wim, Noor, Liesbet, Jeroen, Wouter en een ongenode gast

Helena, Wim en Noor vertrokken op 23 juli huiswaarts. We denken dat ze hier een leuke tijd hebben beleefd, met het laatste weekend nog een blitz-bezoek aan Crater Lake. Ze zullen ongetwijfeld ook heel blij geweest zijn dat ze Oscar en Clara niet langer hoefden te missen. In september zien we hen allemaal weer terug als we naar Belgie komen!

Het weekend erna was het de beurt aan Jeroen en Liesbet die vanuit Phoenix even (een tweetal daagjes) dag kwamen zeggen in Portland, en dan ook maar meteen een aantal andere plaatsen zoals Seattle, Bainbridge Island, en Olympic Park hebben bezocht. Het was echt gezellig om wat bij te babbelen. We zijn naar de kust getrokken voor een picknick en hebben rondgewandeld in Portland, lekker gegeten, biertje gedronken, ijsje gegeten. Hopelijk kunnen wij hen vroeg of laat ook eens bezoeken in Phoenix.

Onze volgende en voorlopig laatste bezoeker komt vanavond aan. Wouter, een neef van Marian, was al in New York voor een conferentie, en maakt van de gelegenheid gebruik om ons een weekje te vergezellen.

't Is te zeggen, we hebben eigenlijk nog een bezoeker, maar dan wel een ongenode. Sinds donderdag heeft Marie rode vlekken op haar arm (en nu ook rug) die eruit zien als brandwonden (met blaasjes erop). De pediater vertelde ons aanvankelijk dat het om Poison Oak ging. Een zware irritatie die ontstaat wanneer je in aanraking komt met de olie van bepaalde bomen of struiken, en die eigenlijk vooral voorkomt in het Noordwesten van Amerika. Omdat die diagnose geen steek leek te houden, zijn we vandaag dan maar naar de spoedgevallen gegaan, en nu luidt het verdict "shingles" (nederlandse vertaling: gordelroos of zona). Het ziet er niet zo fraai uit, en Marie vreest dan ook voor haar carriere als prinses. We kregen echter te horen dat na een behandeling met anti-virale middelen en steroiden Marie over een vijftal weken normaal gezien weer helemaal de oude zal zijn.


Laura vierde onlangs haar derde "vermaanddag". Ze is weeral goed gegroeid, houdt haar hoofdje al mooi recht en begint meer en meer geluidjes te maken. Spijtig genoeg is het nog steeds geen goede eter, en kan ze ook nog niet zonder haar voeding om 4 uur 's nachts. Haar beste vriendjes zijn Marie en Emma, die haar steeds weer aan het lachen krijgen!

Wonderful Williamsburg Wedding Weekend

We beseffen tot onze grote schaamte dat het weer een hele tijd geleden is dat we geblogd hebben. De reden is natuurlijk dat we met onze drie kindjes de dagen goed weten te vullen. Bovendien is het hier tegenwoordig een gezellige drukte van bezoekers die komen en gaan. Mammie en pappie zijn ondertussen weer in Belgenland, maar zijn afgelost door tante Helena, nonkel Wim en nichtje Noor. Ook Laura’s meter, Birgit, kwam een weekendje langs om haar metekind te bewonderen.

Waar we natuurljk ook over willen berichten is ons “Wonderful Williamsburg Wedding Weekend”! Eind juni mochten we namelijk het huwelijk van Nico en Allison bijwonen in Coloninial Willimasburg, Virginia. En dit betekende niet een dag feest zoals we dat gewoon zijn in Belgie, maar wel vijf! Mammie en pappie pasten op Marie en Emma in Portland, terwijl wij met Laura naar de oostkust vlogen.

De festiviteiten werden afgetrapt op vrijdag met de vrijgezellenavond (diner), en op zaterdag was er een uitstap naar Busch Gardens, een pretpark. Wij pasten echter voor deze uitstap, aangezien we Laura de hitte (40 graden C) en de verschroeiende zon een beetje wilden besparen, en gingen een kijkje nemen in Colonial Williamsburg. Dit is een historische site en een van de eerste nederzettingen van de Engelse kolonisten in de 18e eeuw. In Colonial Williamsburg kan je een bezoek brengen aan tientallen huizen, winkels, een gerechtshof, capitool, enz. uit de koloniale tijd . Alles is prachtig gerestaureerd. En overal lopen figuranten rond uit de 18e eeuw (beetje zoals in Bokrijk). Zo kan je bv. een praatje maken met Thomas Jefferson, die er in die tijd woonde.

Zaterdagavond waren we uitgenodigd op het “rehearsal dinner”, een typisch Amerikaans gebruik op de avond voor de huwelijksdag: een informele avond onder naaste familie en vrienden. En op zondag was het dan zover: In de namiddag trouwden Nico en Allison in de Presbyterian church van Williamsburg, gevolgd door een prachtig feest in het adembenemende decor van de Colonial Williamsburg Inn. Was dit nu anders dan een Belgisch trouwfeest? Wel een beetje. Zo werd de dansvloer al geopend met een spectaculaire openingsdans van Nico en Allison (zie filmpje) voor het eerste gerecht geserveerd werd. Een ander verschil is dat “bruidsmeisjes” hier geen kindjes zijn, maar de zussen van de bruid en de bruidegom. Een laatste verschil is dat een trouwfeest hier niet tot in de vroege uurtjes duurt. Om middernacht is het mooi geweest, en wordt het feest afgeloten.

Dat laatste was eigenlijk maar goed ook, want de komende dagen stond er nog veel op het programma: Zo waren alle gasten maandagochtend uitgenodigd op een brunch in het huis van Allisons ouders. Tot slot waren we nog welkom in het beach house van de familie in North Carolina voor een korte strandvakantie. Toen we dinsdagnacht weer thuis kwamen, hadden we het gevoel een lange vakantie achter de rug te hebben. Goed dat we helemaal ontstrest waren, want woensdagochtend was het weer werken geblazen.

Ondertussen is het hier in Portland enorm heet, net als in Belgie. De temperatuur loopt geregeld tegen de 40 graden aan. Overdag maken tante Helena, nonkel Wim, Thomas en de vier kindjes leuke uitstapjes naar de zoo, Portland, de bessen-pluk-boerderij, de speeltuin, enz. Marie en Emma genieten ervan om met Noor te spelen, met hun tante en nonkel te knuffelen, enz. En ’s avonds zoeken we heerlijk verkoeling in het zwembad aan ons appartement.

Thomas is tenslotte niet van de TV weg te slaan in de ochtenduren. Wat een luxe: elke dag Tour en/of WK voetbal! Hup Holland hup!