woensdag 25 augustus 2010

Superwoman Emma

In deze blog delen we ons wel en wee met het thuisfront. Als we dan plots, zoals gisteren 24 augustus, de schrik van ons leven beleven, vinden we dat we dat hier moeilijk kunnen doodzwijgen. Het is wel met een gevoel van schaamte dat we dit bericht plaatsen. Neem een stoel en wees gewaarschuwd dat wat hieronder volgt niet bestemd is voor gevoelige lezers. Het verhaal loopt gelukkig wel goed af.

Rond 19u00 waren Marie en Emma klaar met eten. Wij (Marian en Thomas) nog niet helemaal, en dus vroegen de kindjes of ze al van tafel mochten om wat te spelen. Dat mocht, en Marie en Emma trokken al spelend naar hun slaapkamer. Kort daarna hoorden wij een luide krak, een gil en een harde bons (al kan dat laatste inbeelding geweest zijn). We renden naar de kamer van de kindjes, en zagen onmiddellijk dat Emma dwars door het vliegenraam, naar beneden was gevallen. Van de tweede verdieping (of de Amerikaanse third floor) ...

Thomas rende naar beneden, terwijl Marian "911" belde. Emma zat buiten onderaan het appartement op haar achterste, onbedaarlijk te wenen. Thomas nam haar op en bracht haar mee naar boven (iets wat je wellicht beter niet doet in dergelijke omstandigheden). Marian praatte met de mevrouw van de noodoproep. De zaak werd erg serieus genomen en er werd een ziekenwagen en een brandweerwagen met paramedics gestuurd (omdat men niet zeker was wie er het snelst zou zijn).

Ondertussen bleef de mevrouw aan de lijn en vroeg ze zaken zoals : Was Emma bewusteloos? (neen). Kan Emma handen en tenen bewegen? (ja) Zegt ze dat ze pijn heeft? (ja, aan haar hoofdje). Weet ze haar naam? (ja, en ook die van Marie en Laura). We mochten haar niet laten rondlopen, niets te eten of drinken geven, en moesten haar rustig houden.

Een tiental minuutjes later (de mevrouw bleef de hele tijd aan de lijn) kwam de brandweerwagen ter plaatse met loeiende sirene. Emma had veel schrik van de 4 paramedici in zwart kostuum (ze was net wat gekalmeerd). Na enkele vragen van deze heren, concludeerden ze dat Emma er gezien de onstandigheden goed uitzag, maar dat een rit met de ambulance naar het ziekenhuis, en een volledige checkup aldaar meer dan aangewezen waren. Ondertussen was de ambulance ook gearriveerd. Thomas grabbelde wat spulletjes bij elkaar, en reed mee met de ambulance naar een ziekenhuis gespecialiseerd in traumatologie en kinderen. In de ziekenwagen werd Emma een beetje slaperig, waardoor men aan een hersenschudding dacht (wat later waarschijnlijk toch niet het geval blijkt te zijn).

Eens in het ziekenhuis aangekomen, stond in de Emergency-afdeling een chirurgisch team van ongeveer 15 mensen (dokters, verplegers,...) Emma op te wachten. Thomas was wel wat onder de indruk van dit aantal, de vele vragen, en de werkwijze. Een leidinggevende arts behield het overzicht, gaf instructies aan de crew, en stelde vragen waar nodig.

Emma werd heel omzichtig (met nekband, etc.) verplaatst en aan allerhande tests onderworpen. Haar volledige lichaam, inclusief ruggegraat, ledematen, etc. werd zorgvuldig gescand. Dit alles bracht niets verontrustends aan het licht. Het enige wat men kon vinden waren een paar schrammen op haar rug...

Marian, die nog thuis zat, had ondertussen Veronica en Stefano opgetrommeld om op Laura en Marie te passen, en ook zij ging met de auto naar het ziekenhuis. Bij haar aankomst leek Emma al goed bekomen. Ze was aan het spelen, en was heel blij met de zonnebril en de ijslolly die ze gekregen had. Ze was ook al druk bezig met het charmeren van verpleegsters en verplegers.

Rond 22h15 werd Emma dan van de afdeling spoedgevallen naar een kinderafdeling overgebracht voor een nachtje observatie. Thomas bleef bij haar, terwijl Marian terug naar Marie en Laura trok. Vanmorgen werd Emma dan ontslagen uit het hospitaal. Voor zover we dat kunnen nagaan is ze alweer helemaal de oude. Ze kruipt overal op, pest haar oudere zus als ze de kans krijgt, commandeert haar ouders,...

Klaarblijkelijk heeft ze een zeer goede beschermengel. Ze moet op een struik gevallen zijn, die haar val gebroken heeft. We hopen natuurlijk dat we zoiets nooit meer hoeven mee te maken. We voelen ons best wel schuldig dat we dit niet hebben kunnen voorkomen, en gaan in de toekomst dus waarschijnlijk nog meer "meneer en mevrouw pas op" zijn. We hebben ondertussen "window stops" aangeschaft die verhinderen dat onze ramen meer dan 12 cm open kunnen (misschien dan weer niet zo interessant voor de brandveiligheid).

Marie zei achteraf: "Sorry mama! Het was een accidentje... We zullen het nooit meer doen." Daar houden we ze aan ;-)

Hieronder nog een foto die toont van hoe hoog Emma viel (het linkse raam op de bovenste verdieping). Je ziet ook de struik die wellicht Emma's leven redde, en onze nieuwe "window-stops".
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

zondag 8 augustus 2010

Bezoek van Helena, Wim, Noor, Liesbet, Jeroen, Wouter en een ongenode gast

Helena, Wim en Noor vertrokken op 23 juli huiswaarts. We denken dat ze hier een leuke tijd hebben beleefd, met het laatste weekend nog een blitz-bezoek aan Crater Lake. Ze zullen ongetwijfeld ook heel blij geweest zijn dat ze Oscar en Clara niet langer hoefden te missen. In september zien we hen allemaal weer terug als we naar Belgie komen!

Het weekend erna was het de beurt aan Jeroen en Liesbet die vanuit Phoenix even (een tweetal daagjes) dag kwamen zeggen in Portland, en dan ook maar meteen een aantal andere plaatsen zoals Seattle, Bainbridge Island, en Olympic Park hebben bezocht. Het was echt gezellig om wat bij te babbelen. We zijn naar de kust getrokken voor een picknick en hebben rondgewandeld in Portland, lekker gegeten, biertje gedronken, ijsje gegeten. Hopelijk kunnen wij hen vroeg of laat ook eens bezoeken in Phoenix.

Onze volgende en voorlopig laatste bezoeker komt vanavond aan. Wouter, een neef van Marian, was al in New York voor een conferentie, en maakt van de gelegenheid gebruik om ons een weekje te vergezellen.

't Is te zeggen, we hebben eigenlijk nog een bezoeker, maar dan wel een ongenode. Sinds donderdag heeft Marie rode vlekken op haar arm (en nu ook rug) die eruit zien als brandwonden (met blaasjes erop). De pediater vertelde ons aanvankelijk dat het om Poison Oak ging. Een zware irritatie die ontstaat wanneer je in aanraking komt met de olie van bepaalde bomen of struiken, en die eigenlijk vooral voorkomt in het Noordwesten van Amerika. Omdat die diagnose geen steek leek te houden, zijn we vandaag dan maar naar de spoedgevallen gegaan, en nu luidt het verdict "shingles" (nederlandse vertaling: gordelroos of zona). Het ziet er niet zo fraai uit, en Marie vreest dan ook voor haar carriere als prinses. We kregen echter te horen dat na een behandeling met anti-virale middelen en steroiden Marie over een vijftal weken normaal gezien weer helemaal de oude zal zijn.


Laura vierde onlangs haar derde "vermaanddag". Ze is weeral goed gegroeid, houdt haar hoofdje al mooi recht en begint meer en meer geluidjes te maken. Spijtig genoeg is het nog steeds geen goede eter, en kan ze ook nog niet zonder haar voeding om 4 uur 's nachts. Haar beste vriendjes zijn Marie en Emma, die haar steeds weer aan het lachen krijgen!