Superwoman Emma

In deze blog delen we ons wel en wee met het thuisfront. Als we dan plots, zoals gisteren 24 augustus, de schrik van ons leven beleven, vinden we dat we dat hier moeilijk kunnen doodzwijgen. Het is wel met een gevoel van schaamte dat we dit bericht plaatsen. Neem een stoel en wees gewaarschuwd dat wat hieronder volgt niet bestemd is voor gevoelige lezers. Het verhaal loopt gelukkig wel goed af.

Rond 19u00 waren Marie en Emma klaar met eten. Wij (Marian en Thomas) nog niet helemaal, en dus vroegen de kindjes of ze al van tafel mochten om wat te spelen. Dat mocht, en Marie en Emma trokken al spelend naar hun slaapkamer. Kort daarna hoorden wij een luide krak, een gil en een harde bons (al kan dat laatste inbeelding geweest zijn). We renden naar de kamer van de kindjes, en zagen onmiddellijk dat Emma dwars door het vliegenraam, naar beneden was gevallen. Van de tweede verdieping (of de Amerikaanse third floor) ...

Thomas rende naar beneden, terwijl Marian "911" belde. Emma zat buiten onderaan het appartement op haar achterste, onbedaarlijk te wenen. Thomas nam haar op en bracht haar mee naar boven (iets wat je wellicht beter niet doet in dergelijke omstandigheden). Marian praatte met de mevrouw van de noodoproep. De zaak werd erg serieus genomen en er werd een ziekenwagen en een brandweerwagen met paramedics gestuurd (omdat men niet zeker was wie er het snelst zou zijn).

Ondertussen bleef de mevrouw aan de lijn en vroeg ze zaken zoals : Was Emma bewusteloos? (neen). Kan Emma handen en tenen bewegen? (ja) Zegt ze dat ze pijn heeft? (ja, aan haar hoofdje). Weet ze haar naam? (ja, en ook die van Marie en Laura). We mochten haar niet laten rondlopen, niets te eten of drinken geven, en moesten haar rustig houden.

Een tiental minuutjes later (de mevrouw bleef de hele tijd aan de lijn) kwam de brandweerwagen ter plaatse met loeiende sirene. Emma had veel schrik van de 4 paramedici in zwart kostuum (ze was net wat gekalmeerd). Na enkele vragen van deze heren, concludeerden ze dat Emma er gezien de onstandigheden goed uitzag, maar dat een rit met de ambulance naar het ziekenhuis, en een volledige checkup aldaar meer dan aangewezen waren. Ondertussen was de ambulance ook gearriveerd. Thomas grabbelde wat spulletjes bij elkaar, en reed mee met de ambulance naar een ziekenhuis gespecialiseerd in traumatologie en kinderen. In de ziekenwagen werd Emma een beetje slaperig, waardoor men aan een hersenschudding dacht (wat later waarschijnlijk toch niet het geval blijkt te zijn).

Eens in het ziekenhuis aangekomen, stond in de Emergency-afdeling een chirurgisch team van ongeveer 15 mensen (dokters, verplegers,...) Emma op te wachten. Thomas was wel wat onder de indruk van dit aantal, de vele vragen, en de werkwijze. Een leidinggevende arts behield het overzicht, gaf instructies aan de crew, en stelde vragen waar nodig.

Emma werd heel omzichtig (met nekband, etc.) verplaatst en aan allerhande tests onderworpen. Haar volledige lichaam, inclusief ruggegraat, ledematen, etc. werd zorgvuldig gescand. Dit alles bracht niets verontrustends aan het licht. Het enige wat men kon vinden waren een paar schrammen op haar rug...

Marian, die nog thuis zat, had ondertussen Veronica en Stefano opgetrommeld om op Laura en Marie te passen, en ook zij ging met de auto naar het ziekenhuis. Bij haar aankomst leek Emma al goed bekomen. Ze was aan het spelen, en was heel blij met de zonnebril en de ijslolly die ze gekregen had. Ze was ook al druk bezig met het charmeren van verpleegsters en verplegers.

Rond 22h15 werd Emma dan van de afdeling spoedgevallen naar een kinderafdeling overgebracht voor een nachtje observatie. Thomas bleef bij haar, terwijl Marian terug naar Marie en Laura trok. Vanmorgen werd Emma dan ontslagen uit het hospitaal. Voor zover we dat kunnen nagaan is ze alweer helemaal de oude. Ze kruipt overal op, pest haar oudere zus als ze de kans krijgt, commandeert haar ouders,...

Klaarblijkelijk heeft ze een zeer goede beschermengel. Ze moet op een struik gevallen zijn, die haar val gebroken heeft. We hopen natuurlijk dat we zoiets nooit meer hoeven mee te maken. We voelen ons best wel schuldig dat we dit niet hebben kunnen voorkomen, en gaan in de toekomst dus waarschijnlijk nog meer "meneer en mevrouw pas op" zijn. We hebben ondertussen "window stops" aangeschaft die verhinderen dat onze ramen meer dan 12 cm open kunnen (misschien dan weer niet zo interessant voor de brandveiligheid).

Marie zei achteraf: "Sorry mama! Het was een accidentje... We zullen het nooit meer doen." Daar houden we ze aan ;-)

Hieronder nog een foto die toont van hoe hoog Emma viel (het linkse raam op de bovenste verdieping). Je ziet ook de struik die wellicht Emma's leven redde, en onze nieuwe "window-stops".

.

..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.