donderdag 30 april 2009

Na regen ...

Deze week is er veel beter nieuws met betrekking tot Thomas' toekomstplannen. Eerst viel de toelatingsbrief van Portland State in de bus (hadden we eigenlijk al wel een beetje verwacht), en een paar dagen later vernamen we dat Thomas een van de gegeerde assistentschappen toegewezen krijgt. Zo'n assistentschap betaalt een beetje, maar is vooral interessant omdat je volledige inschrijvingsgeld van dat jaar kwijtgescholden wordt (voor een non-resident bedraagt dat zo'n $20,000 USD per jaar). Daardoor worden de studies dus ook financieel een beetje haalbaar. Het is nu dus vrijwel zeker dat we vanaf september terug een fulltime student/assistent in ons gezinnetje hebben. Nu alleen nog hopen dat onze visa probleemloos verlengd geraken.




Verder gaat het leven hier zijn gewone gangetje. De kindjes doen het allebei heel erg goed. Emma kan al flink rechtstaan, en zal waarschijnlijk snel kunnen stappen. Marie gaat overdag zonder pamper naar de kribbe, en soms komt ze zelfs met dezelfde broek weer naar huis. Marian moet hard presteren, maar doet haar job graag.


We proberen de Belgische cultuur hier ook wat ingang te laten vinden. Zaterdag hebben we voor een hele bende mosselen met handgesneden frietjes klaargemaakt. Iets waar we in Belgie misschien niet zo snel aan zouden beginnen, maar hier heb je toch net iets meer de drang om je land en cultuur op de kaart te zetten.


En natuurlijk kijken we ook uit naar de komst van mammie en pappie. We verwachten ze zaterdag. Als de varkensgriep nu maar geen roet in het eten gooit...

vrijdag 17 april 2009

Waarom Thomas maar geen job kan vinden…

Regelmatig krijgen we vragen over hoe de “job hunt” van Thomas verloopt. Vanuit België lijkt het misschien wat vreemd dat iemand met twee ingenieurstitels en een mooie werkervaring hier maar geen job lijkt te vinden. Vandaar een kleine toelichting en enkele ervaringen tot dusver.

Eerst en vooral, het is hier natuurlijk economische crisis zoals in de rest van de wereld, en Oregon heeft traditioneel al een hele hoge werkloosheidsgraad. Momenteel is deze 12.1% (slechts één Amerikaanse staat doet slechter). De jobs liggen hier dus niet voor het grijpen. Een “staffing agency” (soort van interim-bureau dat mensen ook aan permanente jobs helpt) waarmee we spraken, vertelde ons dat het momenteel vier open posities had voor de volledige staat… Vele jobs worden dan nog ‘s opgevuld door middel van netwerking, eerder dan via de “officiële” kanalen.

Nochtans vermoeden we hoe langer hoe meer dat dat niet het enige probleem is. Thomas heeft hier een soort van tijdelijk “studentenvisum” (tot september 2010) met bijhorende werkvergunning, dat weliswaar kan omgezet worden naar een meer permanent visum wanneer hij werk en visa-sponsering vindt. Het lijkt erop dat bedrijven daar momenteel op afknappen. De volgende passage komt uit een jobomschrijving op één van de vele jobsites :

ONLY US CITIZENS ARE ELIGIBLE TO APPLY
CANDIDATES ON VISA'S ARE NOT ELIGIBLE FOR HIRE TO THIS JOB
CLIENT PREFERS LOCAL CANDIDATES

En jammer genoeg staan zulke passages niet af en toe in een jobomschrijving, maar heel erg vaak. Voor alle duidelijkheid, het gaat hier voor zover we kunnen nagaan niet over een job die de nationale veiligheid aangaat … In tijden van crisis vindt de doorsnee Amerikaan duidelijk dat “American jobs” naar “Americans” moeten gaan.

Vorige week leek het dan toch bijna raak. Een bedrijfsleider van een middelgroot bedrijf belde Thomas op voor een telefonisch interview dat erg goed ging. Op het einde van het gesprek was de man heel enthousiast, en wilde hij Thomas graag laten overkomen voor een echt interview ter plaatse. Sponsoring voor een H1B-vsium leek geen probleem. Hij moest alleen nog even afstemmen met HR… Gelukkig had Thomas het telefoonnummer van deze persoon gekregen (normaal gezien geraak je hier niet verder dan de website of de receptie), want er kwam geen telefoontje terug. Uiteindelijk bleek de persoon in kwestie een negatief advies van zijn HR-afdeling te hebben gekregen. Waarom was voor hem ook niet helemaal duidelijk. Zijn ze gewoon niet vertrouwd met dit type van visum, of is er een ander probleem? Nu heeft Thomas deze man zover gekregen dat hij dit nog ‘s zou bespreken met HR. En aangezien die man een foutje maakte bij het versturen van z’n mail, weten we ook wat hij juist gevraagd heeft :

“Just wanted to check and make sure I didn't misunderstand you regards to work permit. Here is specific data on work permit and immigration status. He has some unique skills that (if real) we have been looking for in X's group.”

Moet je hier nu blij mee zijn of niet? Het ligt dus niet aan vaardigheden, interviewtechnieken, of CV, maar aan een onaantrekkelijk visum. Nu denken jullie misschien : “Vermeld dat dan niet bij je applicatie!” Maar zo simpel is het allemaal niet. Vooraleer je CV de spamfilter van zo’n bedrijf passeert, moet je een hele lijst van vragen beantwoorden, en hierop liegen is ook nefast voor het verdere verloop van je applicatie…

En wat met tijdelijk werk? Wel, niet zelden worden zo’n contracten gebruikt om mensen aan te trekken met de bedoeling van ze achteraf permanent aan te nemen. En zelfs wanneer dit niet het geval is, gaat het op dit moment meestal om hyperspecialistische profielen (je moet bijvoorbeeld 10 programmeertalen kennen). Ook niet makkelijk dus…

Jullie zullen dus wel begrijpen dat we af en toe wat gefrustreerd geraken van deze situatie. Gelukkig hebben we tijdig een alternatief uitgewerkt. Het lijkt erop dat Thomas zal worden toegelaten aan PSU voor het MBA-programma. Hij had hiervoor dinsdag een interview, en dat ging goed. Gelukkig zijn er hier dus ook mensen en instellingen die diversiteit, en een verdwaalde Europeaan, wel kunnen appreciëren…

zondag 12 april 2009

Pasen In Portland

Een zalig Paasfeest toegewenst aan alle lezers van deze blog! Gelukkig hebben de klokken van Rome (of is het de "Easterbunny"?) ook de weg naar de Decora Lane weten te vinden...










Het begint hier nu af en toe flink te zomeren. Vorig weekend konden we genieten van prachtig weer, en dus hebben we uitstapjes gemaakt naar Canon Beach en de speeltuin. Marie heeft er volop van genoten. Emma was een beetje minder content, omdat ze moest afrekenen met een Roseola-infectie (ze is nog tot woensdag thuis gebleven). Oh ja, als je hier een ijsje bestelt, kan het wel eens gebeuren dat je geconfronteerd wordt met een gigantisch, afstotelijk gedrocht als hetgene op onderstaande foto. Onze goesting was meteen over, maar we kennen wel enkele mensen in Belgie die zich niet zouden laten ontmoedigen...