Verenigde naties...

Het is weer eens dringend tijd dat we het thuisfront iets van ons laten horen. Er zijn immers twee weken voorbijgevlogen sinds onze laatste update. Het was toen Wapenstilstand, dus in Belgie had iedereen verlof, terwijl wij (nu ja, Marian dan toch) moesten werken. Eind deze week zijn de rollen omgekeerd. Donderdag en vrijdag vieren wij lekker Thanksgiving, een feest dat ze in Belgie nog moeten uitvinden. We zijn zelfs op twee plaatsen uitgenodigd om mee te komen vieren (en hebben één uitnodiging dus niet kunnen accepteren)...

Maar eerst terug naar vorige week. Die eindigde niet zo super, vermits Emma nogal ziek was. Gelukkig is papa nog thuis, en kon hij haar dus twee dagen opvangen. 's Nachts werd ons niet altijd veel rust gegund. Een doktersbezoek afleggen zonder een medische verzekering (die nog administratief verwerkt moest worden) bleek ook geen sinecure. Ondertussen is alles wel terug in orde met Emma en met onze verzekering.

Toch vonden we op zaterdag nog voldoende energie om naar Oregon Zoo te trekken. Een prachtige ervaring, vooral voor Marie die maar niet genoeg kon krijgen van het pasgeboren baby-olifantje Samudra, de zebra's met streepjespyjama's, de pinguins, beren, panters, ... En dan te bedenken dat veel van die dieren hier nog in het wild leven. Wij hebben toch maar een jaarabonnement voor de zoo gekocht voor ons gezinnetje, want dat lijkt ons de veiligere manier om in contact te komen met deze prachtige dieren. Deze mooie dag werd afgerond met een bezoek aan de plaatselijke Italiaan.

's Zondags waren we uitgenodigd bij onze Italiaanse vrienden voor een "Thé Party" (uitspraak op z'n Italiaans Amerikaans). Op die manier werd onze kennissenkring weer een stukje internationaler. Enkele van de aanwezige nationaliteiten : VS, Puerto Rico, Japan, Pakistan, ... De meeste mensen die we hier ontmoeten zijn kinderloos, hoewel ze meestal niet jonger zijn dan wij. Overbodig te zeggen dat Emma en Marie vaak de sterren van de avond zijn, en zich al die aandacht graag laten welgevallen.

Donderdag waren we vier jaar getrouwd voor de wet. Reden genoeg om onze kindjes een avondje te laten verwennen door Veronica, en zelf eens romantisch uit eten te gaan. Het was ons eerste avondje zonder de kindjes sinds onze aankomst hier. Voor mensen die graag eens een stapje in de wereld zetten, toch wel een aanpassing. Maar we laten het niet aan ons hart komen, en genieten ervan dat we nu nog meer samen zijn met ons gezinnetje.

Dit weekend werd dan deels ingevuld door enkele meer praktische aangelegenheden. 's Avonds bezochten we met de officieuze Verenigde Naties (Iran en Griekenland waren nu ook van de partij) Pizza Scholl. Kennelijk de beste pizza die in Portland te vinden is (dixit onze Italiaans-Amerikaanse vrienden). Gisteren mochten we dan weer bij een Pakistaanse collega van Marian lunchen. Jullie merken dat ons sociaal leven hier ook weer stilletjes op gang komt. Als we niet oppassen zijn we hier binnenkort ook moe na een weekend... ;-)

Emma 6 maand!

Op de dag die de geschiedenis zal ingaan als die waarop senator Barack Obama verkozen werd tot 44ste president van de Verenigde Staten, vierden wij Emmas 6de vermaanddag. We vierden zo lang dat we dit historische moment ei zo na misten. Van een spannende verkiezingsnacht was er dus absoluut geen sprake. We hebben toch maar een glaasje Cava gedronken op "onze" nieuwe president.

Dit weekend zijn we zaterdag opnieuw naar Portland getrokken. We bezochten er de grootste speelgoedwinkel van de stad om een kleine prospectie te houden voor het nakende Sinterklaasfeest. We konden niet nalaten Marie nu alvast een buggy'tje cadeau te doen. 's Avonds gingen we uit eten met een superleuk Italiaans koppel, enkele van de weinige vrienden die we hier momenteel al hebben.

's Zondags hebben we de kust dan een beetje verkend. Die ligt op ongeveer een uurtje rijden, en is totaal verschillend van onze Belgische kust. Woeste rotspartijen, kliffen, grote niveauverschillen, prachtige baaien en stranden, en allemaal nog tamelijk onbezoedeld. Het weer was van een bijna stormachtige en mistige aard, wat het maken van foto's bijna onmogelijk maakte, maar de mystieke sfeer en ruigheid van de natuur maakte toch wel indruk op ons. Een vette pannekoek en een fruitpapje zetten ons weer met de natte voetjes op de grond.

Het valt trouwens op hoe snel je hier middenin de natuur zit. Op vijf minuten rijden zit je al temidden van prachtige landschappen. En je hoeft de mooie plekjes niet op te zoeken, want het is bijna overal mooi. De steden en suburbs kunnen ons voorlopig nog wat minder charmeren. Wat dat betreft is Europa toch wel gezelliger vinden wij.

Een andere meevaller is de kindvriendelijkheid hier. Mensen maken voortdurende vriendelijke complimentjes over onze "zoontjes" (hun haartjes zouden dringend eens wat moeten groeien). Overal is men ruim voorzien van kinderstoeltjes, speelgoed en animatie. De meeste restaurants zijn eerder luidruchtig en niet al te sjiek, waardoor je je nooit moet generen voor slechtgeluimde of lawaaierige kindjes.

Er wordt ook al af en toe eens geinformeerd of Thomas al een job heeft gevonden. Wat dat betreft willen we de verwachtingen wat temperen. We gingen er sowieso vanuit dat dit even zou duren. De applicatie voor de werkvergunning is ingediend. Uiterlijk binnen 90 dagen krijgen we een antwoord. In afwachting gaan we zeker al wat bedrijven screenen en op zoek naar jobs. Effectief solliciteren is wat lastiger. Aangezien Thomas op dit ogenblik nog niet mag werken, is het voor veel bedrijven wellicht een beetje vergezocht om een sollicitatie nu al in overweging te nemen. Van krapte op de arbeidsmarkt is hier voorlopig immers geen sprake meer, maar dat hadden jullie misschien al opgevangen. Nu goed, we blijven hoopvol, maar het vroegst haalbare zal wellicht een job omstreeks januari of februari zijn. Er is voorlopig nog wel werk genoeg thuis. Zo is bijvoorbeeld onze verscheepte inboedel reeds geland op Amerikaanse bodem, en moet nu door de douane geraken. Joepie, binnenkort eten we niet meer met platieken bestek!

Eerste dag op Intel en creche

Vandaag was het zover: de eerste werkdag voor Marian op Amerikaanse bodem, en de eerste dag voor de kindjes op de Amerikaanse kribbe.

Vanmorgen moest Marian al om 7h30 op Intel zijn. Daar begon ze in de voormiddag een “NEO class”. Op Intel wordt blijkbaar voor alles een acroniem gebruikt, en “NEO” staat voor New Employee Orientation. Tijdens deze orientatie werd ons duidelijk gemaakt hoe trots we mogen zijn om bij Intel te werken en hoe geweldig Intel wel niet is. Je kan het dus gerust beschouwen als een eerste brainwashing. Enkele slagzinnen uit de gegeven presentaties om dit te illustreren:
* We turn sand into gold.
* Intel inspires the innovations of tomorrow.
* We can spark ingenuity.
* … makes the world a better place!
Achteraf waren we natuurlijk volledig bekeerd en trots dat we hier nu werken. Het is toch geweldig dat Intel 300 miljoen processors per jaar maakt en dat zo 90% van ‘s werelds computers op Intel processoren draaien… Op deze NEO class kon tenslotte een vriendelijk, bijna vaderlijk, praatje van onze CEO Paul Otellini niet ontbreken…

Na de lunch (vandaag nog gratis, vanaf morgen niet meer), kon ik dan naar mijn eigen afdeling. Daar werd me een cubical toegwezen. Ik zit vanaf nu dagelijks in JF3 (het gebouw) - 2 (het verdiep), pole C6 (een soort x-y-coordinaat over alle cubicals). Na een praatje met mijn collega’s en een bezoekje aan het labo, zat mijn dag er al op. Ik kon zonder laptop (die ik pas morgen krijg) niet veel meer doen. Een praatje met mijn vrouwelijke collega Helen in de cubical naast me leerde me nog wel wat interessante “benefits” :
* gratis vers fruit elke dag
* gratis drankjes
* gratis fitness in ons gebouw (ben hem gaan bezoeken, ziet er goed uit, met dagelijks step, yoga, pillates, … lessen)
* kortingen bij allerlei winkels, restauranten,… in de buurt met mijn Intel-badge

De kindjes gingen vandaag voor het eerste naar de kribbe, meer bepaald het “KinderCare Learning Center”. Marie zit hier bij de “twos” en Emma bij de “infants”.
Dit is hoe Maries klas wordt omschreven:
Math and science skills developed with hands-on experiences
Thematic units that encourage curiosity, self-direction and confidence
Daily language experiences that support literacy and language development
En die van Emma:
Age-appropriate toys, games and music to stimulate development
Nurturing, personal care that builds trust and self-esteem
Stimulating activities and group interactions that encourage your child to play and explore, generating interest and curiosity as your child grows
Een hele boterham dus… In de praktijk bleek Marie zich goed geamuseerd te hebben vandaag. Ze zei op het einde al “byebye” tegen de juffrouw. Emma leek wat minder tevreden toen we ze gingen halen. Ze had wel wat moeten wenen vandaag, maar went hopelijk ook snel aan haar nieuwe vriendjes…

En Thomas… die ging vandaag een stofzuiger, strijkplank en strijkijzer kopen, en ontfermde zich over het huishouden. Verder bereidde hij zich mentaal en fysiek voor op de mogelijks lange verkiezingsnacht van dinsdag.

Auto... check!

Hier is onze laatste aanwinst dan : Een rode Ford Taurus, bouwjaar 2002, 90.000 mijl (145.000 km) achter de kiezen, 6-cilinder benzine-motor, voorwielaandrijving, automatische versnellingsbak met vier versnellingen, air bags, air conditioning, CD-speler, … We mochten hem van de okazie-hadelaar al meenemen, hoewel we hem momenteel maar een check van 500$ konden voorleggen als voorschot (we wachten nog op geld dat vanuit Belgie werd overgeschreven). We zagen er naar verluidt “betrouwbare mensen” uit…

De auto moet ons vertrouwen nog wel wat winnen, maar vandaag heeft hij toch al met brio een ritje naar Portland en terug doorstaan. We hebben Portland nog maar heel oppervlakkig verkend, want het was nogal miezerig regenweer. Een uitgebreider verslag met foto’s volgt nog wel als we er zelf een wat beter beeld van hebben.

Sommigen van jullie vragen zich blijkbaar af of we iets merken van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Eigenlijk merken we daar vrij weinig van. Oregon is een heel liberale staat, en het is dus al lange tijd zeker dat Obama deze staat zal winnen. Er wordt dan ook praktisch geen campagne gevoerd. Natuurlijk volgen we hier wel elke avond het gevecht om de andere “toss-up states” via CNN. We plannen ook om de nacht van 4 op 5 november weer te “slapen” in onze zetel voor de TV, zodat we alles op de voet kunnen volgen.

Jullie informeren ook naar het weer. De eerste week dat we hier aankwamen, was het prachtig weer. Droog, en meer dan 20 °C. Dit weekend is het echter beginnen regenen, en volgens sommige locals is dat voor de volgende vijf maanden…

Bijgevoegd nog een luchtfoto van ons huisje. Wij wonen op de eerste verdieping, rechts van de linkse traphal (terras + 2 vensters ernaast) : http://maps.live.com/default.aspx?v=2&FORM=LMLTSN&cp=rkq2fj4rt39n&style=b&lvl=2&tilt=-90&dir=0&alt=-1000&scene=5567255&phx=0&phy=0&phscl=1&encType=1
Als je wat uitzoomt, zie je dat ons gebouw zich bevindt tussen het zwembad (verwarmd, maar nog niet uitgeprobeerd) en het speeltuintje (Maries favoriet, vooral de schuifaf...).