Verenigde naties...

Het is weer eens dringend tijd dat we het thuisfront iets van ons laten horen. Er zijn immers twee weken voorbijgevlogen sinds onze laatste update. Het was toen Wapenstilstand, dus in Belgie had iedereen verlof, terwijl wij (nu ja, Marian dan toch) moesten werken. Eind deze week zijn de rollen omgekeerd. Donderdag en vrijdag vieren wij lekker Thanksgiving, een feest dat ze in Belgie nog moeten uitvinden. We zijn zelfs op twee plaatsen uitgenodigd om mee te komen vieren (en hebben één uitnodiging dus niet kunnen accepteren)...

Maar eerst terug naar vorige week. Die eindigde niet zo super, vermits Emma nogal ziek was. Gelukkig is papa nog thuis, en kon hij haar dus twee dagen opvangen. 's Nachts werd ons niet altijd veel rust gegund. Een doktersbezoek afleggen zonder een medische verzekering (die nog administratief verwerkt moest worden) bleek ook geen sinecure. Ondertussen is alles wel terug in orde met Emma en met onze verzekering.

Toch vonden we op zaterdag nog voldoende energie om naar Oregon Zoo te trekken. Een prachtige ervaring, vooral voor Marie die maar niet genoeg kon krijgen van het pasgeboren baby-olifantje Samudra, de zebra's met streepjespyjama's, de pinguins, beren, panters, ... En dan te bedenken dat veel van die dieren hier nog in het wild leven. Wij hebben toch maar een jaarabonnement voor de zoo gekocht voor ons gezinnetje, want dat lijkt ons de veiligere manier om in contact te komen met deze prachtige dieren. Deze mooie dag werd afgerond met een bezoek aan de plaatselijke Italiaan.

's Zondags waren we uitgenodigd bij onze Italiaanse vrienden voor een "Thé Party" (uitspraak op z'n Italiaans Amerikaans). Op die manier werd onze kennissenkring weer een stukje internationaler. Enkele van de aanwezige nationaliteiten : VS, Puerto Rico, Japan, Pakistan, ... De meeste mensen die we hier ontmoeten zijn kinderloos, hoewel ze meestal niet jonger zijn dan wij. Overbodig te zeggen dat Emma en Marie vaak de sterren van de avond zijn, en zich al die aandacht graag laten welgevallen.

Donderdag waren we vier jaar getrouwd voor de wet. Reden genoeg om onze kindjes een avondje te laten verwennen door Veronica, en zelf eens romantisch uit eten te gaan. Het was ons eerste avondje zonder de kindjes sinds onze aankomst hier. Voor mensen die graag eens een stapje in de wereld zetten, toch wel een aanpassing. Maar we laten het niet aan ons hart komen, en genieten ervan dat we nu nog meer samen zijn met ons gezinnetje.

Dit weekend werd dan deels ingevuld door enkele meer praktische aangelegenheden. 's Avonds bezochten we met de officieuze Verenigde Naties (Iran en Griekenland waren nu ook van de partij) Pizza Scholl. Kennelijk de beste pizza die in Portland te vinden is (dixit onze Italiaans-Amerikaanse vrienden). Gisteren mochten we dan weer bij een Pakistaanse collega van Marian lunchen. Jullie merken dat ons sociaal leven hier ook weer stilletjes op gang komt. Als we niet oppassen zijn we hier binnenkort ook moe na een weekend... ;-)