Pasen

Op zaterdag waren we uitgenodigd op een echte "Easter egg hunt". Pasen op zijn Amerikaans, dus! Ook de "Easter bunny" (hier geen haas, maar een konijn) was van de partij. In tegenstelling tot Emma was Marie niet bang van het grote dier en huppelde ze vrolijk met hem de kamer rond. Na een voorleesmoment met een (niet-religieus) paas-verhaaltje, werden de kinderen losgelaten bij de eieren. Nog geen 10 minuten later was er in de hele ruimte geen ei meer te bespeuren. Behalve in de mandjes en zakjes van de kapoenen, natuurlijk.

We dienen hier wel nog iets te verduidelijken: Er is een groot verschil tussen een "Amerikaans paasei" en een "Belgisch paasei". Een Amerikaans paasei is een plastieken ei dat je kan openen. Het is doorgaans gevuld met "jelly beans": een soort suikersnoepje, dat talrijke kleuren kan hebben. En een Belgisch paasei, tja, dat hoeven we natuurlijk niet uit te leggen. Omdat we onze kindjes toch ook een beetje een Belgische Pasen wilden laten beleven, spraken we met de Paashaas af dat hij zondagochtend ook wat chocolade zou brengen. De Paashaas liet weten dat een bevoorrading met echte chocolade eieren hier in de VS wat moeilijk was, maar dat hij wel kon zorgen voor chocolade figuurtjes. De kindjes waren dolgelukkig toen ze 's morgens opstonden. Nu maar zorgen dat we al die chocolade opkrijgen tegen Sinterklaas...

Op het baby-front nog geen nieuws to melden. Officieel is de bevallingsdatum ("due-date") nog 2 weken van ons verwijderd. Hoewel we tot voor kort nog het gevoel hadden dat we verre van klaar waren voor de komst van de baby, begint alles nu stilaan in orde te komen. De meubeltjes staan klaar (park, bedje, relax, etc.), de kleertjes en lakentjes liggen fris gewassen in de kast, we hebben een opvangadres voor de kindjes, en zowel de valies voor mama als die voor de kindjes staat zo goed als klaar. En we hebben zelfs al een naam!













Wat ons betreft mag die kleine spruit dan ook komen. Het begint voor Marian toch wel wat zwaar te worden deze laatste weken, vooral in combinatie met de kindjes en het werk. Het Amerikaanse zwangerschapsverlof begint op de dag dat je bevalt en eindigt 6 weken later. Gelukkig heeft Marian een aantal heel sympathieke bazen, die het OK vinden dat ze nu vaak van thuis werkt en het wat rustiger aandoet. Ook Thomas en de kindjes zijn erg ongeduldig naar komst van de baby. Oma en opa (die op 20 april zullen arriveren), verkiezen dan weer dat ze nog eventjes wacht. Uiteindelijk zal het toch de baby zelf zijn die haar moment kiest!