Sneeuw sneeuw sneeuw...

Jullie hebben het wellicht ook al vernomen via het journaal in Belgie : Het is hier de afgelopen week gewoon lekker blijven verder sneeuwen. Dit hebben ze hier nog nooit gezien! Marian is de laatste twee weken dan ook slechts twee keer op Intel geraakt. De andere dagen heeft ze van thuis uit gewerkt. Ook de kindjes zijn deze week noodgedwongen thuis gebleven. Op zondag zijn we eens tot aan het nabijgelegen winkelcentrum gewandeld. Niet dat er veel winkels open waren (o.w.v. de weersomstandigheden welteverstaan), maar de wintertaferelen waren wel komisch. Bijgevoegde foto van papa en Marie werd op de openbare weg getrokken. Nadien zijn de weersomstandigheden nog wat lastiger geworden.


We proberen ons dan maar zo goed als het kan bezig te houden in ons stulpje. De kerstboom versieren, een huisje bouwen in "gingerbread", met de play-dough spelen, ... We hebben afgelopen dinsdag ook maar sneeuwkettingen gekocht. Het was echt onverantwoord geworden om zonder te rijden, en het hamsteren ging ons niet zo goed af. Thomas moest er wel een mensenfile van ongeveer 40 meter tot aan de kassa voor doorstaan, want plots wil iedereen hier kettingen kopen.

We hebben een tijdje geleden ook een weekendje in Vancouver, Canada gepland met Kerstmis, aangezien we dan vier dagen vrijaf hebben. Omdat het plots niet meer zo zeker was of we daar wel met de auto zouden geraken op een verantwoorde manier, hebben we zondag dan maar vliegtuigticketten geboekt. Dat leek ons het verstandigste, maar... zal ons vliegtuig morgen wel kunnen opstijgen?



Jullie merken het, het avontuur is hier nog niet ten einde. We laten het niet aan ons hart komen. Vanavond hebben we lekker Kerstavond gevierd met kreeftensoep en fondue. Of we morgenavond in Canada zitten, dat zien we dan wel weer... We wensen jullie alvast een zalig Kerstfeest!!!

Sinterklaas en Koning Winter

Sinterklaas was dit jaar in een gulle bui. Wellicht had die goede heilige man toch wel wat sympathie (of compassie) met onze kindjes die zich de laatste maanden zo hard hadden moeten aanpassen. Hij en zwarte piet hadden zich zelfs de moeite getroost om het speelgoed uit Mechelen over te brengen. Marie was ook danig in haar nopjes met haar nieuwe poppenhuis. Emma haar moment kwam een dagje later, toen we haar 7de vermaanddag vierden.












Ondertussen zijn bijna alle dozen uitgepakt, en hebben de meeste spullen een plaatsje gekregen in ons appartementje. Het is daardoor wel wat overvol geworden, maar voelt toch ook wat meer als "thuis" aan.

Koning Winter heeft hier een eerste ferme prik uitgedeeld. Eind vorige week hoorden we al de eerste waarschuwingen dat we onze verplaatsingen tot een minimum dienden te beperken, dat er zo veel mogelijk van thuis uit diende gewerkt te worden, dat de creche misschien zou worden gesloten, dat we moesten zorgen dat we eten in huis hadden,... Aanvankelijk dachten we nog dat die Amerikanen wat overdreven. Zo hebben we het aangedurfd om zaterdagavond nog naar het noordoosten van Portland te rijden voor een "Eggnog party". Juf Kelsey (van het kinderdagverblijf) was voor de gelegenheid onze babysit.

Zondagmorgen lag er dan een prachtig romantisch sneeuwtapijtje. Marie en mama hebben ervan geprofiteerd om een korte wandeling te maken. Overdag hebben we kerstversieringen in zoutdeeg gemaakt, en 's avonds wilden we een bezoekje brengen aan de plaatselijke chinees, normaal op wandelafstand. Het charmante winterweer was ondertussen echter ontaard in een kleine sneeuwstorm. Toen we dan helemaal verkleumd bij de chinees aankwamen, bleek die gesloten te zijn o.w.v het sneeuwweer. En alsof dat allemaal nog niet genoeg tegenslag was, galmde Frank Sinatras "Let it snow, let it snow, let it snow" sarcastisch door de straatluidsprekers. Uiteindelijk hebben we dan toch beschutting gevonden bij de Italiaan. Het was trouwens indrukwekkend om te zien hoe een zaak die normaal overvol zit nu amper clienteel had.

Maandag lag het openbaar leven hier ook zo goed als stil. Marian werkte thuis. De kindjes hebben we toch maar naar de creche gebracht (die dichterbij is) zodat er toch in rust gewerkt kon worden. En ook voor de volgende dagen wordt er nog gevaarlijk winterweer aangekondigd, en weten we niet of we op het werk geraken en of de creche open zal zijn. We hebben voor de zekerheid toch maar wat gehamsterd...

Blij weerzien na 6 weken...

Zes weken heeft het geduurd, maar eindelijk zijn de 23 dozen die we verscheept hadden op 20 oktober gearriveerd! Thomas is ze gisteren gaan oppikken met een nogal groot uitgevallen vrachtwagen(tje). Je moet hier altijd oppassen als je een voertuig huurt, want voor je ‘t weet, smeren ze je ongevraagd een gratis “upgrade” aan omdat het kleinere model niet in voorraad is. Nu goed, er zijn geen accidenten gebeurd, we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een kerstboom in te slagen, en de inboedel waar we zo lang op gewacht hebben, staat in de woonkamer te wachten om uitgepakt te worden. Hopelijk krijgen we het allemaal wat opgeborgen in ons mini-appartement.

Het verlengde weekend (4 dagen is hier echt wel redelijk uitzonderlijk) was ook weer zeer de moeite. Donderdag waren we te gast bij Nico, een Belgische collega van Marian, en zijn Amerikaanse vriendin, Allison, voor een traditionele, en heerlijke Thanksgiving-maaltijd waarbij een gevulde kalkoen natuurlijk niet mag ontbreken. Een deel van de familie en vriendenkring van Allison en Nico was er overigens ook (sommigen zelfs overgevlogen). Op Thanksgiving mag blijkbaar niemand alleen vieren. Het is een familiefeest bij uitstek, hier nog meer dan kerstmis. We hadden weer ‘s geluk! Een andere uitschieter was ons bezoek aan de Multnomah Falls en omliggend natuurgebied op zondag. Zoek Thomas, Emma en Marie op het brugje...

Met de kindjes is alles heel goed. De fotograaf is op de kribbe langsgeweest voor klasfotos.
















Emma heeft een eerste tandje gekregen, en Marie proberen we warm te maken voor het nakende Sinterklaasfeest door een beetje training vooraf. Braaf zijn, schoentje zetten, liedjes zingen, snoepje krijgen, ... Voorlopig is ze nog geen al te grote fan.