Go Blazers! D-fense!

Het moet niet altijd een maand duren voor we nog eens iets van ons laten horen. Anders gaan binnenkort zelfs onze trouwste bloglezers afhaken. Hier dus nog wat Amerikaanse koetjes en kalfjes.

De examenkoorts en de overwinningsroes ten huize Plomteux-Verhelst hebben ondertussen beide plaats moeten maken voor een "back-to-business" gevoel. Het is dan ook maandag, Marian heeft het druk op het werk, Thomas heeft nog wel wat werk voor z'n toelatingsprocedure aan de unief, en is weer op zoek naar een job. Het huishouden en de kindjes vragen vanzelfsprekend ook aandacht. Lang genoeg gerelaxed dus. Dit weekend hebben we onszelf nog wel 's goed verwend.









Vrijdag zijn Marian en Thomas naar een NBA-basketbalwedstrijd gaan kijken. Marian had dit uitstapje georganiseerd als verjaardagscadeau voor Thomas. Het plaatselijke team heet de "Portland Trailblazers", en is het enige sportteam van onze stad dat nationaal iets betekent. En het moet gezegd : we kregen waar voor ons geld. Je zou denken dat vier quarters van 12 minuutjes zo voorbij zijn, maar die Amerikanen weten zo'n wedstrijd met behulp van time-outs en andere onderbrekingen te rekken tot een drie uur durend spektakel met nationale hymne, cheerleaders, spelletjes, reclame, ... Je ogen, je stem en je maag (want je moet naturlijk veel eten als je er echt wil bijhoren) krijgen geen vijf seconden rust. En je moet ook meeroepen "D-fense!" of "Let's go Blazers" als je geen ambras wil met de bomma die zich naast jou staat hees te krijsen. Een nuchtere Europeaan kan niet nalaten af en toe de wenkbrauwen te fronsen bij zo veel Amerikaanse drukte, maar we zijn toch wel blij dat we ook dit weer aan ons lijstje met ervaringen kunnen toevoegen. En joepie, de Blazers klopten de Nets nog in de laatste minuten...


Zondag hebben we dan een ritje naar Tillamook gemaakt. Een stadje aan de kust dat bekend is voor z'n Cheddarkaas, ijs, yoghurt,... We hebben er de fabriek bezocht en alles eens geproefd. Oh ja, groot nieuws : Marie wil ingenieur worden na het zien van zo'n mooie fabriek. Mission accomplished! ;-)

Halverwege vorige week waren we ook even bezorgd om Maries schoolcarriere. We hadden namelijk via de "De Standaard Online" vernomen dat kinderen in Vlaanderen vanaf 2009 verplicht een jaar kleuterschool in Vlaanderen moeten volgen vooraleer te kunnen starten in het lager onderwijs. Een maatregel om kansarmoede en leerachterstand terug te dringen. Echter, deze maatregel is net zo goed van toepassing op kinderen zoals Marie die niet meteen last hebben van kansarmoede (en laat ons hopen ook niet van leerachterstand). Ondertussen zijn we wel wat gerust gesteld. Er is een alternatieve mogelijkheid om toegelaten te worden via een taaltoets. Marie kan zich dus al beginnen voorbereiden op haar eerste examen als ze ooit in Vlaanderen wil school lopen. En wij die dachten dat het vooral in de VS was dat het buitenlanders soms moeilijk wordt gemaakt... ;-)

Ondertussen zijn we ook goede vriendjes geworden met Nico en Allison. Nico is een Belgische collega van Marian die al enkele jaren in de VS woont. Hij heeft een Amerikaanse vriendin, Allison, die net zoals Thomas appliceert voor het MBA-programma aan PSU. Thomas heeft trouwens veel hulp van haar gekregen bij de voorbereiding van zijn GMAT-test. Enkele weken geleden waren we nog bij hen te gast. Op het superlekkere menu van chef Nico stonden onder meer mosselen met echte Belgische frietjes en mayonnaise, evenals heerlijke desserten (vastgelegd op de foto door Nico). Vrijdag hebben we opnieuw afgesproken bij ons thuis.