Terug van weggeweest

We zijn terug in Belgie... Niet voor even, maar voorgoed. Nu ja, voorlopig toch, he... ;-)
.

Eerst was er nog Thomas' graduation op 10 juni. Best wel eens grappig om te zien hoe dat er in de VS aan toegaat (met kostuums en dergelijke). En zoals reeds vermeld was Thomas "commencement speaker", en dus moest hij voor een publiek van meer dan 1000 mensen een 10-tal minuten spreken. Best wel spannend, maar te horen aan de reacties tijdens en na de ceremonie heeft hij het er goed van afgebracht.

.

En daarna was het verhuizen geblazen. Op enkele dagen tijd verkochten we de laatste grote stukken van onze inboedel, en verscheepten we de rest naar Belgie. Op donderdag 16 juni moesten we immers uit ons appartement. Aangezien we pas een vlucht naar Belgie hadden op 20 juni, moesten we nog een aantal daagjes onderdak zien te vinden. Nico en Allison waren zo lief om hun huis met ons te delen, en om onze (voorlopig) laatste etmalen in Oregon mee kleur te geven. We zullen ze missen, maar zijn vastbesloten om ze snel nog 's te gaan bezoeken.

.

De vlucht was geen pretje met onze drie kapoenen, maar met mammie erbij konden we toch weer overschakelen van een "zone defense" naar een "one-on-one defense". En de delegatie die ons in Schiphol stond op te wachten, maakte ook veel goed.

.

En wat zijn nu zo onze eerste indrukken, nu dat we terug in Belgie zijn? Dat het hier toch maar pover gesteld is met mobiliteit en dienstverlening. Misschien moet er maar eens iemand voorstellen om een grote brug te bouwen in Antwerpen, zodat de huidige doorgangswegen ontlast worden. Of misschien kunnen we de procudere vereenvoudigen om "Amerikaanse" expats te domicilieren (een soort van snel-(terug-)Belg-wet?). Over de politieke situatie zullen we maar zwijgen, zeker?

.

En toch voelt het goed om weer "thuis" te zijn...

Mammie to the rescue

We konden het niet meer aan... ;-)
.
Emma die niet naar de kribbe mocht vanwege haar gebroken arm. Thomas die in de laatste rechte lijn zat van zijn MBA, veel deadlines had, en vaak 's avonds les had. Marian die haar job bij Intel moest afronden, en tegelijk al haar nieuwe job probeerde vorm te geven, en natuurlijk de verhuis...

Onze mammie (Thomas' moeder) had maar een woord nodig om een vlucht richting Portland te boeken, en ons uit de nood te helpen. Ze is nu al een drietal weken bij ons. Ze past op Emma, en helpt ons met de strijk en dergelijke. Wat een verlichting :-)






Ondertussen loopt het hier echt wel een beetje op z'n einde. We zijn volop onze inboedel aan het verkopen. Marie had gisteren haar "graduation party" op de kribbe, en Thomas heeft de zijne vanavond. Hij is wel een beetje zenuwachtig, want zijn medestudenten hebben hem genomineerd als "commencement speaker". Als dat maar goed afloopt...

Het wordt tijd dat we terugkomen...

60% van ons gezin verjaart tussen eind april en half mei, dus we hebben de afgelopen weken een hele rits feestjes gehouden, cadeautjes geopend en cakes gegeten. Laura's verjaardag vierden we in huiselijke sfeer, maar Emma was het natuurlijk aan haar uitgebreide vrienden- en kennissenkring verplicht om een party te geven bij Pump-it-up. Een paarse Barbie-cake was een van de uitschieters tijdens dit evenement.

Voor Marians verjaardag hadden we afgelopen zaterdag samen met Nico en Allison een feestje georganiseerd, aangezien Allison ook net een jaartje ouder was geworden. Het werd een heel leuke dag die helaas in mineur is geeindigd. Emma had, ondanks herhaaldelijke waarschuwingen van mama en papa, het niet kunnen laten om zotte spelletjes te spelen op en rond de zetel. Tegen het einde van het feestje is ze dan heel ongelukkig van die zetel gevallen en heeft ze haar elleboog gebroken. De rest van het weekend hebben we dus doorgebracht in het hospitaal. Emma ziet, ondanks de medicatie, toch wel af, en moet voorlopig thuisblijven. Alles komt normaal gezien wel weer goed. We zullen maar hopen dat ze ervan leert, maar dat dachten we vorige keer ook natuurlijk...

Tot slot nog dit. Voor velen onder jullie is het wellicht geen verrassing meer, maar op 21 juni verhuizen wij weer naar Belgie. Marian gaat terug naar de K.U.Leuven als onderzoekster, en Thomas begint als project manager bij KBC. Er staan ons drukke weken te wachten, maar we kijken erg uit naar dit avontuur. We zullen natuurlijk vele mensen (en in mindere mate ook zaken) toch wel hard missen. Voor de meeste lezers van deze blog: Tot weldra! Voor sommigen: Tot ziens!

Fancy Emma, fancy Marie

Marie en Emma zijn tegenwoordig erg grote fans van de boekjes van “Fancy Nancy”. Fancy Nancy is een meisje dat heel graag fancy wil zijn in alles wat ze doet. Haar familie is echter helemaal niet fancy en ze leert ze dan ook meer fancy te worden, door “accessoires” te dragen en af en toe een Frans woord te gebruiken.

Marie en Emma willen nu natuurlijk ook fancy worden. Zo schoten we onlangs deze foto van onze uitgedoste “Fancy Emma”. Marie op haar beurt claimt nu trots viertalig te zijn: Nederlands, Engels, Spaans (op de kribbe leerde ze “ola” en een paar andere woordjes) en nu dus ook Frans (“merci” is zowat haar volledige Franse woordenschat).

“Fancy Nancy” is natuurlijk niet echt iets van onze kindertijd, maar tegenwoordig zien we onze kindjes ook vaak genieten van speelgoed waar wij vroeger ook mee speelden. Het brengt herinneringen terug aan spellen die we al lang vergeten waren. Zo is Marie momenteel dol op het spelletje “Loco”. Het is ook grappig om aan het einde van een aflevering Tik Tak (op DVD) de tekst “BRT, 1983” te zien verschijnen...

Kindjes-update

We delen graag enkele recente mijlpalen ten huize Plomteux met jullie.

1. Laura kan sinds een kleine maand kruipen. Hoewel we heel fier zijn op haar, maakt dat het leven van mama en papa er natuurlijk niet simpeler op. Voordien dienden we er gewoon voor te zorgen dat een zone van zowat 1m diameter rond Laura vrij bleef van Marie en Emma’s speelgoed. Dat speelgoed is namelijk meestal niet baby-proof en heeft vreemd genoeg de neiging om zich over het hele huis te verspreiden. Laura heeft ook een voorliefde voor “elektrische kabels” (video-kabels, audio-kabels, seriele kabels,...). Waar ze er ziet liggen, kruipt ze ernaar toe en ze zou ze nog liefst van al opeten. Als dat geen elektronisch ingenieur wordt... ;-)



2. Ook Emma heeft groot nieuws. Zij heeft geen pamper meer nodig, overdag noch ’s nachts. Fijn voor ons om weer maar een kindje meer in de luiers te hebben. Emma zingt ook heel graag en kan eigenlijk (in tegenstelling tot haar mama en haar grote zus) echt goed op toon zingen. Haar beste vriendinnetje op de kribbe heet Molly.





3. Marie tenslotte ontwikkelt zich tot de artiest van de familie. Zij tekent enorm graag en levert dagelijks echte kunstwerkjes af. Mama kleeft ze tegenwoordig op haar laptop, wat Marie natuurlijk erg fier maakt. Daarnaast begint ze voor een 4-jarig al verdacht veel grote-meisjes manieren te vertonen: “Deze schoenen passen niet goed bij mijn rokje.” Of: “Kijk mama, dat is Hannah Montana” (denk de uitspraak van “Hannah Montana” met een zwaar Amerikaans accent).

Verder gaat het goed met ons, al slorpen de Portland State University en Intel veel tijd op. In de weekends proberen we tijd vrij te maken voor uitstapjes met de kindjes, en met vrienden. Zo gingen we vorige week naar een basketbal wedstrijd van de Blazers met Nico, Allison, Thomas en Amy. De match was ongelooflijk spannend met een driepunter van Portland die in de laatste seconde zorgde voor een gelijkspel, en dus overtime. Na 5 extra minuten nagelbijten wonnen onze Blazers met 1 punt verschil. Het hele stadium vierde feest... Vorige vrijdag stond een bezoek aan een bar, “Jubitz”, op het programma. We vierden er Nico's en Thomas’ verjaardag met enkele vrienden. Live country muziek en dansende cowboy-Amerikanen konden natuurlijk niet ontbreken.

Marie en Emma zijn tegenwoordig veel gevraagde gasten op de verjaardagsfeestjes van al hun vriendjes, wat ons wekelijks wel eens naar Pump-It-Up (springkastelen), PlayDate PDX (binnenspeeltuin) of Al’s Family Fun Center (bowling alley) brengt. Natuurlijk zijn pizza EN cake EN frisdranken steeds van de partij op deze uitspattingen.

Feestdagen

De feestdagen zijn weeral voorbij gevlogen, en voor we het beseffen, zijn we een maand verder...

In tegenstelling tot vorig jaar, vierden we Kerstmis en Nieuwjaar deze keer hier in de VS. Eigenlijk deed het wel eens deugd om niet gedurende twee weken van het ene feestje naar het andere te hollen. Kerstavond vierden we op z'n Italiaans bij Stefano en Veronica, en Oudjaarsavond op z'n Belgisch-Amerikaans bij Nico en Allison. Bij hen maakten we er zelfs een heuse "sleep over" van. Om 22u30 telden we enthousiast af :"10, 9, ... 3, 2, 1, gelukkig Nieuwjaar!!!", en vervolgens konden de kindjes (doodmoe) hun bedje in. Een paar uur later deden we het nog eens over zonder kindjes en met champagne!

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

We sloten ons Nieuwjaarsweekendje af met een tochtje naar Mount Hood, een berg op een goed uurtje rijden van Portland. Daar lag heel wat sneeuw, ideaal voor een dagje sleeen, "snow angles" maken, wandelen en warme wijn of chocomelk drinken. ' s Avonds kregen we nog een prachtige zonsondergang cadeau
(met dank aan Allison voor de foto's).









Ondertussen is Thomas' voorlaatste trimester van start gegaan. Naar goede gewoonte overladen de proffen hem weer met werk vanaf de eerste dag. Hij startte dit trimester ook zijn "eindwerk", een project met Daimler Trucks North America. Als Marian dan ook nog voor 5 daagjes naar Mexico moet voor Intel, is dat eigenlijk niet zo grappig met 3 kindjes thuis!

Ballet met een kleine en grote "b"

In onze vorige blog keken we al reikhalzend uit naar de komst van Sinterklaas en Zwarte Piet. Uit volle borst liedjes zingen richting schoorsteen was dan ook een vaste avondactiviteit ten huize Plomteux eind november en begin december (zie filmpje). De goedheilige man en zijn trouwe (maar knettergekke) dienaar stelden ons dan ook niet teleur, en brachten op de ochtend van 5 december allerlei lekkers en ook wat nieuw speelgoed, waaronder een echt schoolbord waarop je met krijt en wasco's kan schrijven.

.

Nog diezelfde dag hadden we een afspraak met de Sint en twee van zijn Pieten in levende lijve. Alle kinderen in Portland die de Sint kennen (voornamelijk dus met Hollandse roots) waren eveneens uitgenodigd. Marie en Emma waren wel wat onder de indruk van hun eerste echte ontmoeting met Sinterklaas, maar hielden zich kranig. Een mooi cadeautje was hun beloning.

Marie had in december ook haar voorlopig laatste balletles, en die was open voor ouders en andere supporters. Marie had met een aanhang van zes personen veruit de grootste fanclub, en haar prestaties waren naar verhouding. We waren heel trots op onze prima ballerina. Maar... het zou kunnen dat je een ouder moet zijn om dit ten volle te apprecieren. Oordeel dus zelf aan de hand van bijgevoegde filmpjes.

.

Op 7 december was Thomas' laatste "herfst"-examen, en dus was er eindelijk tijd voor het halen van een kerstboom. En wie Thomas een beetje kent, weet dat hij niet met een piepklein boompje thuiskwam. Nog een geluk dat je zoiets op het dak van je auto kan binden, of hij had daar schoon gestaan met zijn boom in de regen. Het versieren van de boom was natuurlijk ook heel leuk.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Ons voorlopig laatste wapenfeit was een reisje van drie daagjes naar Leavenworth, Washington. Een compleet dorp in Bavarische kitsch-stijl, en een perfect decor om wat stoom af te laten en te bekomen van een vermoeiend 2010. Wij hebben er genoten van gastronomische etentjes, trekharmonica in lederhosen, en sleeen in het bos. Terug in Portland, werd het weekend stijlvol afgesloten met een heuse balletvoorstelling (De Notenkraker Suite van Pjotr Tsjaikovski). Onze meisjes wreven zich de ogen uit.

.

.

.

Zalig kerstfeest en gelukkig nieuwjaar!!!