Bezoek

Ondertussen zijn onze oma en opa alweer enkele dagen in Belgie na een bezoek van drie weken. We zullen ze natuurlijk heel hard missen. Tijdens de week maakten ze met hun beiden uitstapjes naar het oosten, noorden en zuiden van Oregon, en gedurende de weekends konden we dan van hun gezelschap (en ook wel kookkunsten) genieten. We maakten samen een tocht naar Bend, gingen bootje varen op de Willamette rivier, en op 8 mei organiseerden we een babyborrel voor Laura (zie foto's). Nog eens bedankt voor alle hulp, opa en oma!









Tussendoor kregen we ook bezoek van Jean-Michel die eens kwam kijken of Intel iets voor hem is. Het zou wel grappig zijn als die hier binnenkort ook komt wonen met zijn gezinnetje...

We hebben inmiddels de rekeningen ontvangen van onze accidentrijke 3de mei. De auto werd opgelapt (opnieuw polijsten bumper + opnieuw verven kofferdeksel + nieuw achterlicht) voor $515.63 op kosten van de verzekering van de tegenpartij. Thomas was een duurdere vogel. Zijn kortstondig verblijf op de spoedgevallen (3 uur, waarvan 2,5 uur wachten en 0,5 uur been wassen, wonden toenaaien, pijstiller toedienen) kostte onze gezondheidsverzekering $1.142,00. Zoals je merkt (en wellicht al wel wist) kan je in de VS beter je auto dan je been naar de vaantjes helpen.

Laura is ondertussen bijna een maand oud en doet het goed. We maken ons soms wel wat zorgjes omdat ze niet voldoende bijkomt in gewicht. Ze heeft haar eetlust precies niet van haar vader geerfd (want die heeft de zijne nog). We geven jullie graag nog wat fotootjes van haar mee.

"Run 'n hit" en "hit 'n run"

Aan uitdagingen en avontuur is er in het Wilde Westen geen gebrek. Soms echter wordt het zelfs jullie trouwe correspondenten in Portland een beetje te veel. Maandag 3 mei was zo'n dagje. De gebeurtenissen kunnen eigenlijk nog best samengevat worden als een "run 'n hit" en een "hit 'n run". We verklaren ons nader.

Run 'n hit: Thomas wilde die dag vroeg op school zijn, want hij had de dag erop een examen van recht, en nog veel werk voor de boeg. Aangezien oma en opa bij ons waren, konden Laura en een zieke Emma bij hen blijven, terwijl Marian met de auto Thomas naar de tramhalte en Marie naar de kribbe bracht. Aan de tramhalte ging het echter mis. Thomas trok een spurtje om zijn tram te halen, gleed daarbij uit op de natte tegels van het perron en schoof tegen een paal aan. Het gevolg was een diepe snee in zijn rechter onderbeen en nogal wat bloed. Marian en Marie hebben hem dan maar in 7 haasten naar de spoedgevallen (ER: "emergency room") gebracht waar hij enkele hechtingen kreeg, en een aantal kostbare uren verloor. En dan te weten dat die tram eigenlijk elke 7 minuten komt...

Hit 'n run: In de namiddag (oma en opa waren ondertussen vertrokken voor een uitstapje) ging Marian winkelen met de thuisgebleven Emma en Laura. Wanneer ze terug aan de auto kwamen, merkten ze echter dat onze auto was aangereden: licht kapot, koetswerk en bumper beschadigd. Van de andere auto was geen spoor te bekennen. Gelukkig hadden enkele alerte getuigen de moeite genomen om een briefje onder onze ruitenwisser te stoppen met de nummerplaat van de "dader". Een paar minuten later kwam de verwittigde politie er ook al aan. Zo konden we vrij makkelijk de schade verhalen op de verzekering van de andere bestuurder. Je kan veel zeggen van die Amerikanen, maar ze hebben wel burgerzin (de meesten toch).

Gelukkig zijn niet alle dagen hier zo geanimeerd. Vandaag is het Emma's verjaardag, en hoewel we dat dit weekend al uitgebreid met oma en opa gevierd hebben, zullen we dat vanavond nog wel dunnetjes overdoen. Ten minste, als we van verdere ongelukken gespaard blijven...

.

.

.

.

.